مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، سیده زینب جلالی: مسئولان در تربیون های عمومی و تخصصی، همواره  افراد و نوع تربیت فردی آنها را  علت بروز  مسائل  و مشکلات   قلمدادمی کنند و از نقش خود همواره غفلت می ورزند راهکارهای فردی ارائه می کنند؛ به طوری که برای مردم نیز مشتبه  شده که در مسائل پیش آمده، خودشان و پدر و مادرشان مقصرند و برای برون رفت از مشکل باید به مراکز مشاوره مراجعه و شیوه های تربیتی خودشان را عوض کنند، مهارت های زندگی،مهارت های شغلی و کارآفرینی فرا گیرند،اعتماد به نفس خود را بالا ببرند و.... تا مشکلات شان بر طرف شود.

 آموزش مهارت های زندگی و شغلی و مباحثی که باعث توان افزایی افراد می شود، بسیار مطلوب است، اما اینکه مسائل اجتماعی را به مسائل فردی گره بزنیم و نقش تصمیم سازان و سیاست گزاران را در پیدایش مسائل کم رنگ یا بی رنگ بدانیم، به بیراهه رفته ایم.

مطالبه گرا بودن، دقت نظر داشتن در انتخاب و گزینش افراد برای بدنه سیاست گزاری و تصمیم سازی به طور مستقیم  شورای اسلامی شهر، کرسی مجلس شورای اسلامی و غیر مستقیم انتخاب استانداران، فرمانداران ومدیران سایر دستگاه ها از مهمترین اموری است که افراد باید در کنارمشکلات خود به آن بیندیشند. نمونه بارز در این خصوص تصادف و واژگونی اتوبوس در جاده هراز است.  

واژگونی اتوبوسی که 20 خانواده را به طور مستقیم و چندین خانواده را به طور  غیرمستقیم عزا دار کرد، در ابعاد وسیع تر سبب احساس ناامنی در افکار عمومی و در نهایت علت واقعه مکالمه تلفنی و اعتیاد راننده معرفی شد!

 اگر چنین اتفاقی آسیب شناسی شود چه کسی را باید مقصر قلمداد کرد و تا چه اندازه؟ راننده اتوبوس ؟ همسر راننده اتوبوس؟ خانواده او ؟  اعتیاد او؟  دستگاه های نظارتی؟ دستگاه های اجرایی مسئول؟ نمایندگان  محترم مجلس؟ استانداران؟....

 به راستی پاسخگو کیست و سهم مردم از رفاه و امنیت چیست؟