مازندنومه؛ سرویس سیاسی، شعبان رستمی، مدرس دانشگاه: معمولأ با تغيير رئيس جمهوری، تنها سياست هاي روبنايي تغيير مي كند، زيرا ساختار قدرت و اختيارات دستگاه ها  نهادينه است. رئيس جمهوری(نخست وزير) با تشكيل دولت در چارچوب سنت احزاب،  كار خود را آغاز مي كند و تا مسئله خاصي رخ ندهد ، رقابت هاي سياسي روان و شفاف است ومردم به زندگي عادي خود مشغولند .

جايگاه ونقش رئيس جمهوری در فضاي سياسي كشورما بسيار متفاوت است ، از وعده هاي تغيير بنيادي در سياست ها تا موانع وحمايت هاي نامتعارف.

از ميان رؤساي جمهور يكي فرهنگ را انقباض مي خواهد يكي انبساط ، يكي سياست را تمركز مي خواهد يكي تكثر، يكي اقتصاد را تجارت مي خواهد يكي توليد  و... لذا پايه ها و استراتژي  كشورتثبيت نيست .

هدف اين دولت كه بر توسعه متوازن و مبتني بر انبساط ، تكثر و توليد است  اگربا ياري مردم  بتواند مقدمات چند گام استراتژيك را به سمت نهادينه شدن، محكم برداشته و مسير را هموار کند، هم پايه هاي استراتژيك كشور مطمئن مي شود و هم  زحمات واقدامات دولت ، در دولت هاي آتي  مجددأ از دست نخواهد رفت.

قطعأ توسعه يافتگي يك فرآيند است و نه خلق الساعه، ولي رهپويان آن بايد باورمند باشند، اگر چه آهسته و پيوسته روند.

 البته شرايط جامعه ما  به گونه اي است  كه فرآيند آن، قابل پيش بيني واطمينان نيست، لذا فرصت شناسي ، فرصت يابي و بسترسازي ، هم براي دولتمردان وهم براي مردم ، اجتناب ناپذير است .

مردم رئيس جمهوری را با كليدش به ميدان فرستادند، ولي تجربه نشان مي دهد درهاي بزرگ واصلي بدون مردم باز نمي شود و اگر هم به دلايلي باز شود مجددأ بسته مي شود.

اگر چه رئيس جمهوری با شعار كليد به ميدان آمد ،  ولي كاركرد واژه كليد قبل از انتخابات ، با به كاربردن آن در بعد از انتخابات، متفاوت است .

امروزواژه كليد ، توقعات را افزايش، نقش مردم را كاهش و بهانه جويي ها  را بيشترمي كند .

 كليد اصلي خود مردم هستند، اراده مردم است و اراده واگذار شدني نيست. مردم بخشي از اختيارات خود را به نهادهاي قانوني مي دهند، نه اراده خود را .  
كليد، اعتمادحقيقي مردم است؛ آن هم نه به ضرورت ومصلحت ، بلكه براساس شناخت دقيق از آنچه كه در ذهن وضمير مخاطب است.

 اين كليد است كه پايه هاي سياست، فرهنگ و اقتصاد را نهادينه مي كند. اين اعتماد واطمينان است كه مي تواند بستر ايجاد سرمايه هاي اجتماعي در حمايت از مواضع و تصميمات مهم رئيس جمهوری باشد.

 مردم در انتخابات با كليد خود،  در رياست جمهوري را براي يك نامزد باز مي كنند و به او  فرصت مي دهند، البته همين مردم در بازكردن در هاي ديگر به ياري او خواهند آمد.

اگر چه رئيس جمهوری درمدت كوتاه تبليغات انتخابات با وعده ها  و اشاره به خواست دروني مردم، توانست  ده ها تشكل ، صدها اليت ، هزاران فعال سياسي و ميليون ها شهروند را با خود همراه کند، حفظ وتقويت آن اعتماد، امر ساده اي نيست ، بلكه مجددأ بايد با ضمير مردم سخن بگويد تا زبان شان(در حمايت)گشوده شود.  

ضمنأ دولت زماني مي تواند مردم را با خود داشته باشد كه نسبت به جامعه و مردم نگاه "توده وار" نداشته باشد، حمايتهاي توده وار ناپايدار است، تكيه بر اين جامعه تكيه بر باد است . جامعه توده وار  به آساني دستمايه زر و زور وتزوير مي شود .

بايد جامعه را واقعيتي از تفاوت هاي قومي، فرهنگي ،سياسي ، اجتماعي و... با وظيفه مندي وحقوق برابر ديد.

 جامعه اي كه مردم علاوه بر شناخت فردي، به پيشكسوتان ، بزرگان و رهبران خود ايمان دارند و اينها را حلقه هاي واسط  واطمينان بخشي بين خود و دولتمردان مي دانند.
اين جامعه ايست كه انسجامش بركثرت عقلاني است،   لذا دولت لازم است با اين نگاه  به تعامل ، تقويت  و جلب مشاركتهاي مردمي همت کند. اين راه اعتماد پايدار،  بسترسازي سرمايه هاي اجتماعي  و نهادينه سازي استراتژي هاي كشوراست.

ملت مي داند امروز رئيس جمهور براي كشور يك فرصت تاريخي است و با آگاهي او را برگزيد و مي خواهند با او گام هايي از زير ساخت هاي كشور را هموار كند، به خصوص در بخشه اي فرهنگي، سياسي و اجتماعي كه هر توفيق ماندگاري براي كشور، از اين پايه ها شكل مي گيرد .  

مردم ظرفيت عظيمي هستند، فرصت ها را هم خوب مي شناسند وآمادگي دارند رئيس جمهوری را ياري كنند.