مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، سیده زینب جلالی:“«برابری برای زنان  مساوی با ، پیشرفت برای همه است»

ما در حالی پیام دبیر کل سازمان ملل متحدد به مناسبت روز جهانی زن را می شنویم که بیش از 14 قرن پیش  منادی انسان ها  حضرت ختم مرسلین،  با برجسته نمودن نقش حضرت خدیجه و حضرت فاطمه -که سلام و درود خدا برایشان باد- مشارکت و برابری انسانی را نشانه رفتند و با گرفتن بیعت از زنان حضور اجتماعی و سیاسی ایشان را ارج نهادند.

 الگویی که اسلام از زنان برای جامعه اسلامی ساخته و پرداخته نمود، کمتر به منصه ظهور در آمد.

 هیچگاه حضور اجتماعی حضرت زهرا (ع) و دختر ان و نوه های دختر این بزرگوار برای جامعه زنان تبیین نشد و اگر هم شد بسیار متعالی و دست نایافتنی برای زنان جامعه ترسیم شد؛ به طوری که زن امروز در تشبیه سازی خود به این الگوها خود را ناتوان می بیند، در حالی که این گرامیان مانند همه ما انسان ها در بستر اجتماعی زمان خود در کنش با ساختار و شرایط اجتماعی زندگی  عادی داشتند.

برای اصلاح امور جامعه زنان، امروزما نیازمند یک الگو دست یافتنی هستیم.

 برای این الگوسازی نیاز است مبلغان دینی و همه متولیان فرهنگی گفتمانی نزدیک به جامعه را تبیین کنند.

 بیاییم  در کنار نحوه برخورد حضرت فاطمه با نابینا از واکنش آن عزیز در برابر خانه نشینی علی (ع) برای جامعه زنان بگوییم.

به جای اینکه مظلومیت را بر چهره این الگوی زنان که برداشت ضعف جسمی و اجتماعی از ایشان را  نزد برخی متصور می نماید، نقاب برداریم، بیاییم از مجلس درس ایشان، از خطبه های قرای این بانو و دختران شان برای جامعه زنان بگوییم که چگونه پاسدار ارزش های انسانی و اجتماعی بودند.

در ذهن  مردان، دختران و زنان ما همیشه الگویی از بین در و دیوار ماندن این اسوه انسانی مانده است و مردان جامعه در خطابه خویش، ایشان را الگوی زنان جامعه معرفی می نمایند، در حالی که ایشان الگوی انسانیت، شهامت و روشن اندیشی برای همه انسان ها، فارغ از نگاه جنسیتی بودند و هستند.

 در خاطر کمتر زن و مردی می توان حماسه این بانو در زمانی که عمر و یارانش برای زیر سوال بردن امام علی جلوی منزل آن حضرت حضور یافتند؛ پیدا نمود.

 در حالی که یاران امام در منزل آن حضرت حضور داشتند، آن بانوی بزرگ خود برای پاسخگویی به عمر و یارانش حضور یافت، او را  به اسم خطاب داد و سیلی محکمی بر ایشان زدند. (به نقل از اصول کافی) شما کجا این شهامت را خواندید و یا شنیدید؟

ما گرفتار کدام جهل شده ایم که بعد از 14 قرن و اندی هنوز در اینکه زنان نیز حق انسانی دارند دست و پا می زنیم و برای رسیدن به این حقوق بیانیه های بین المللی و ملی می نگاریم و پیام جهانی و ملی به مناسبت روز زن صادر می کنیم؟

 مگر نه این است مردان زاده و پرورش یافته این قشر هستند؟ چه مسیر دیگری در این چرخه طی می گردد که زنان دیروز  و امروز باید حقوق خویش را از فرزندان  دیروز و امروزخویش مطالبه کنند؟

 چه عزمی باید در جامعه تجلی یابد تا نگاه انسانی و برابر نسبت به زنان در جامعه ساری و جاری شود؟