مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، عادل جهان آرای: آبان سال 88 مطلبی به مناسبت زادروز «نیما یوشیج» در روزنامه همشهری نوشتم و پیشنهاد کردم در تقویم فرهنگی کشور روزی به نام «روز نیما» نام‌گذاری شود.

از آن تاریخ تاکنون نه تنها مسئولان فرهنگی کشور که حتی مسئولان سیاسی- فرهنگی استان در این زمینه اقدامی نکردند.

البته سال 89 استاندار وقت مازندران اعلام کرده بود که در حال پیگیری ثبت یک روز به نام نیما در تقویم رسمی کشور است! اما استاندار سابق و همکاران او بدون آنکه در باره پی گیری‌هایشان حرفی بزنند از استانداری خداحافظی کردند و نه نامی از نیما در تقویم کشور ثبت شد و نه آنکه فرد دیگری در استانداری بود که بخواهد ادامه‌دهنده تفکر مسئولان وقت استان باشد.

تردیدی نیست اگر در استان مازندران و خصوصا بین علاقه‌مندان به فرهنگ و مشاهیر این خطه وفاق و همدلی و همچنین اراده‌ای وجود داشته باشد که بخواهد در این زمینه پیش قدم شود، شاید کار خیلی سخت و محالی نباشد.

از آنجا این روزها که خبرهای خوبی در محافل فرهنگی و تصمیم‌گیری استان به گوش می‌رسد، می‌توان امیدوار بود که شکل‌گیری «روز نیما» هم به حقیقت بپیوندد تا این شخصیت استانی، ملی و حتی جهانی حداقل در روزی خاص برای امروزیان و آیندگان بازتعریف شود.

در دوهفته گذشته جمعی از اعضا و مسئولان سازمان‌های مردم‌نهاد استان با مدیر کل میراث فرهنگی مازندران در باره دغدغه‌های خود گفت‌وگو کردند که اتفاقاً یکی از محورهای این نشست «روز نیما» و طراحی مقبره او بود.

خوشبختانه مدیرکل میراث استان هم نسبت به این موضوع روی خوش نشان داد و حتی به قول معروف دست بالا را گرفت و اعلام کرد «به دنبال این هستیم که جایزه ادبی نیما را طراحی کنیم» ولی با این وجود تا زمانی که این قول‌ها عملی نشود، نمی‌توان روی آن پایه بنایی ساخت.

البته گمان نمی‌کنم در استان کسی باشد که مخالف نام‌گذاری روز خاصی به نام «نیمای بزرگ» باشد، بلکه آ‌ن‌چیزی که این موضوع را به عقب می‌اندازد یا بعد از گذشت حدود 57سال از درگذشت بنیانگذار شعر نوی فارسی همچنان محل تردید و دودلی است، نشناختن و باور نداشتن شأن این بزرگ‌مرد مازندرانی در تاریخ ادب و فرهنگ کشور و استان است.

در عین حال باید تأکید کرد که نیما فقط به مازندران تعلق ندارد که حتما مازنی‌ها باید پیش قدم شوند و درباره نام‌گذاری این روز پافشاری کنند، بلکه تمامی مسئولان فرهنگی کشور و شاعران و ادبای کشور هم باید پا پیش بگذارند و بر زنده نگه داشتن نام نیمای نام‌آور تأکید کنند.

پر بیراه نیست بگویم آنچه که تاکنون حق نیما بوده،‌ انجام نشده است. و بیراه‌تر نباشد که بگویم به غیر از تعداد محدودی از دلسوزان و عاشقان نیما که اتفاقا کمپینگ اینترنتی برای روز نیما راه‌اندازی کردند، ولی در این زمینه بیش از همه خود مازنی‌ها کوتاهی‌ کرده‌اند.

بسیاری از چهره‌های فرهنگی استان معتقدند عامل اصلی کم‌توجهی به چهره‌های تاریخی-فرهنگی مازندران به نبود اراده مسئولان سیاسی برمی‌گردد. شاهد مثال آنها حضور 20استاندار بر کرسی ریاست استان از سال 57تا سال 92 است که هیچ‌یک از آنها قدم کوچکی در این زمینه برنداشتند.

فقط یک استاندار – آن هم در حد حرف- از نیما و میراث او صحبت کرد، ولی دیگران گاه به صورت گذرا در مراسم مختلفی که برای نیما برگزار می‌شد، به تحسین این شاعر بلندآوازه مازنی پرداختند و بعد همه چیز تمام شد و بقیه حرف‌ها می ماند برای مراسم آینده.

دور از انصاف نیست بگویم که به نظر می‌آید در بودجه فرهنگی استان شاید ریالی هم برای بزرگداشت نام و یاد نیما در نظر نمی‌گیرند و اگر مراسمی برگزار می‌شود، هزینه آن چه بسا بر اساس نام و مناسبت دیگری پرداخت می‌شود.

با این وجود گویا روزنه‌های تازه‌ای در زمینه شناخت چهره‌های فرهنگی مازندران باز شده است. امید می‌رود در دولت جدید، بیست‌ویکمین استاندار مازندران به همراه مدیران فرهنگی‌اش به دور از شعارهای احساسی همت کنند و یک بار برای همیشه گام مثبتی برای نیما و دوستداران فرهنگ و هنر مازندران بردارند.

همین‌که مدیر جدید میراث فرهنگی مازندران این دغدغه را دارد که برای نیما کاری کند و علاوه بر این «جایزه ادبی نیما» را راه‌اندازی کند، جای بسی خوشوقتی است.

28اردیبهشت روز جهانی میراث فرهنگی است و «نیما یوشیج» و میراث او، میراث فرهنگی مازندران و کشور محسوب می‌شود، این انتظار خیلی دور از منطق نخواهد بود که مسئولان فرهنگی استان از هم‌اکنون آستین‌ها را بالا بزنند و مقدمات نام‌گذاری یک روز به نام نیما را هر چه جدی‌تر دنبال کنند.

زنده نگه‌داشتن یاد و نام نیما در حقیقت بزرگی نام مازندران، فرهنگ، زبان و آیین این سرزمین را به دنبال خواهد داشت. شاید فردا دیر باشد، همین امروز باید دست به کار شد.

*مطلب مرتبط:

طراحی جایزه ادبی نیما