پنجشنبه 27 شهريور 1393-6:40

یوسفی: از گفتمان دولت دفاع نمی شود

عضو شورای شهر ساری: اگر كسي بخواهد نقد سياسي از برخي آقايان كند، فضا را بسته مي بيند و مجبور است كه با كنايه حرف خود را بيان كند/كمتر ديديم كسي در خصوص توانمندي هاي دولت تدبير و اميد قلم فرسايي كند.


مازندنومه؛ سرویس سیاسی، محمداسماعیل بخشی سورکی: كوروش يوسفي –عضو شوراي شهر ساري- در گفتگو با ما اظهار داشت: اگر انسان تابع شرايط درست و منطقي باشد هيچ گاه از پاسخگويي فرار نمي كند.

اين عضو شوراي شهر ساري فرار از واقعيات را غير عقلاني عنوان كرد و گفت: مديري كه نمي تواند بسياري از واقعيات دستگاه اجرايي خود را ببيند و باور كند، قطعا در اداره امور آن سازمان دچار آسيب خواهد بود.

يوسفي با انتقاد تلويحي از فضاي بسته سياسي در شهرداري و شوراي شهر ساري اظهار داشت: اگر كسي بخواهد نقد سياسي از برخي آقايان كند، فضا را بسته مي بيند و مجبور است كه با كنايه حرف خود را بيان كند.

وي با بيان اينكه از مشتريان هميشگي مازندنومه هستم، ابراز داشت: بايد پذيرفت كه در دوره اعتدال ، كمتر از گفتمان دولت در استان حمايت شده است.

این عضو شورای شهر ساری ادامه داد: كمتر ديديم كسي در خصوص توانمندي هاي دولت تدبير و اميد قلم فرسايي كند و در اين راستا كمك كار دولت و مسئولان استاني باشد.

يوسفي با مثبت ارزيابي كردن وضعيت اطلاع رساني در استان مازندران اظهار داشت: نگاه تحليلي در رسانه هاي استان كمتر وجود دارد و فقط به گفتن وقايع اكتفا مي شود.

وي تحليل درست و منطقي را مانع از انحراف و مروج فرهنگ تعليم و تربيت در جامعه دانست و گفت: انجام اينكار از ميزان خطا و اشتباه مسئولان و مديران كم خواهد كرد.

این مسئول با انتقاد از عدم ورود اصلاح طلبان در حوزه رسانه اي و قلم زدن براي نظام و ارزش هاي انقلاب اظهار داشت: شايد اين موضوع كمي هم به شجاعت افراد بستگي داشته باشد كه عده اي از گرفتار شدن به مخاطرات بعد از نگارش هراس دارند.

وي فرهنگ درست گفتمان را در شنيدن صداي مخالف دانست و تاكيد كرد: حق طبيعي من است كه انتقاد كنم و مخاطب بايد با صبوري بشنود و با منطق پاسخ دهد نه اينكه كلام ما را با مسايل ديگر مرتبط سازد و  از ارزش آن بكاهد.

يوسفي از تنگ نظري رسانه اي گلايه كرد و گفت: اخلاق رسانه اي اين است كه با زبان عقلاني و به دور از حاشيه سازي مسايل را پاسخ دهيم.

اين عضو شوراي شهر ساري ابراز داشت: فرصت عمر مي گذرد و بايد تلاش شود تا به گونه اي عمل كنيم كه اگر  روزي قلم را بر زمين گذاشتيم، وجدان مان آرام باشد.