مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، آرش احسانی: چندی است بازار حضور پر سر و صدا و تبلیغاتی برخی اعضای شورای شهر در مجالس و محافل مختلف گرم شده است؛ خواه مجالس عزاداری و مراسم مذهبی باشد و خواه مجالس جشن و بازارچه های خیریه.

چند روز قبل بازارچه خیریه ای به همت جمعی از جوانان ساروی تحت عنوان انجمن دانشجویی حمایت از کودکان کار برگزار شد که در جای خود اقدامی پسندیده و شایسته قدردانی است اما اینکه چرا برای برگزارکنندگان و مردم ما به عادت تبدیل شده پایان این گونه مراسم به صورت یک شوی تبلیغاتی درآید، محور اصلی این نوشتار است.

در طول روزهای برگزاری بازارچه به نحوی برگزار کنندگان، حضور دو تن از اعضای شورای اسلامی شهر ساری را در هیئت موسس این انجمن گوشزد کردند. نفس حضور این دو بزرگوار به عنوان حامیان بازارچه کار شایسته ای است و البته دور از وظایف نمایندگی مردم در شورا نیست، اما آیا به این دلیل باید در تمامی برنامه های این مجموعه، پی در پی از ایشان تشکر شود؟

اگر این کار برای رضای خدا و کمک به این کودکان بوده (که امیدواریم این چنین باشد) پس تنزل دادن اختتامیه این کار قشنگ و انسان دوستانه به یک میتینگ تبلیغاتی همراه با یک سری برنامه های سطح پایین به اصطلاح طنز چیست؟

تعجب اینجاست که چرا دانشجویان فهیم و پرتلاش که برگزارکننده این بازارچه بودند، اجازه دادند به راحتی زحمات شان رنگ وبوی انتخاباتی به خود بگیرد؟ آن هم با عنوانی بسیار تاثیر گذار بر مردم به نام " حمایت از کودکان کار و خیابانی " .

دوستان! بهتر نبود به جای تشکر ملال آور مجری از این دو عضو شورای شهر که به رویه ای همیشگی در اکثر برنامه ها تبدیل شده، از فردی کارشناس در زمینه مددکاری اجتماعی، جامعه شناسی و یا روان شناسی دعوت می شد تا از تعریف کودک کار و کودک خیابانی طبق آخرین تعاریف کنوانسیون جهانی، تاثیرات روحی و اجتماعی این سبک زندگی برای کودکان و مسائل پیرامون حضورآنها در جامعه سخن گوید؟

بهتر نبود یک مقام مسئول در مورد آمار و تعداد این کودکان در استان مازندران و یا ساری، نحوه تحت پوشش قرار دادن آنها و نحوه ارائه خدمات به آنها سخن می گفت؟

بهتر نبود نماینده ای از این انجمن در مورد طریقه هزینه کردن کمک های مردمی جمع آوری شده برای این کودکان توضیح می داد؟

آری بهتر بود بدون حضور سراسر تکراری این دو عزیز و تملق های بی پایان مجری در مورد این بزرگواران و زحمات شان برای برگزاری این بازارچه، قضاوت را به قاضیان تیزبین فعالیتهای اجتماعی یعنی " مردم " می سپردیم.