مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، آرش احسانی: صبح شنبه در سالن شماره یک استانداری مازندران، همایشی تحت عنوان اعتماد عمومی، مشارکت مردمی، انضباط اجتماعی به همت اداره کل اموراجتماعی و فرهنگی استانداری برگزار شد.

گذشته از اینکه که شروع جلسه هفت ونیم صبح در نظر گرفته شد که برای بسیاری از اعضای سمن ها از شهرهای مختلف، حضور در ساعت مقرر دشوار بود، اما نکته جالب آن جاست که با .اختصاص زمان اندک جلسه برای شنیدن انتقادها و پیشنهادهای سمنها به عنوان پیشروان مشارکت مردمی در جامعه، باز هم بیشترین زمان جلسه به مدیران دولتی اختصاص یافت که با در اختیار داشتن تریبونهای متعدد به بیان سخنان کلیشه ای در خصوص ضرورت سپردن امور به مردم، بارها و بارها سخن برانند

طبق معمول وقت برای شنیدن سخنان سمن ها وجود نداشت. قبلا" نیز در دو همایش سازمان های مردم نهاد با حضور معاون وزیر کشور و جلسه سمن ها با حضور ریاست سازمان محیط زیست در ساری چنین شد و بیشتر وقت جلسه را سخنرانی مسئولان پر کرد.

البته در ابتدای جلسه مزبور سه تن از مدیران سمن ها به ارائه توماری از تعریف و تمجیدهای بی حد و حصر از مدیران و مسئولان (در حضورشان) بسنده کردند و سپس دو عضو سمن دیگر هم پیشنهادهایی بی ربط نسبت به موضوع جلسه ارائه دادند که با تذکر مدیر جلسه مواجه شد.

پرسش اصلی اینجاست که چرا سازمان های مردم نهاد که بارها و بارها به جلسات مختلف دعوت و تکمیل کننده گزارش عملکرد مسئولان شده اند، با صرف وقت وهزینه در این جلسات حاضر می شوند، ولی کسی به دغدغه آنها گوش فرا نمی دهد و اینان دوباره این گونه دعوت ها را می پذیرند؟

آیا این امر از نبود استقلال کامل این سازمانهای مردم نهاد حکایت دارد؟ آیا سازمان های مردم نهاد جهت شنیدن عملکرد فلان سازمان و نهاد راین جلسه حضور یافتند؟ یا برای ارائه پیشنهادها و راهکارها، به عنوان نماینده افکارعمومی دعوت شدند؟

به نظر من باید سهم بیشتر این نوع برخورد و پیشامد را به برخی سازمانهای مردم نهاد داد که هیچگاه جایگاه شایسته و واقعی خود را نیافته اند، آنجا که به دور از پسوند نام خود (غیر دولتی ) همیشه به دنبال جلب نظر مدیران دولتی و ربودن لبخندی از آنها به نشانه تایید عملکردشان هستند.این رفتار باعث می شود دستگاه های دولتی آنها را در حد پر کردن صندلی ها کافی بدانند.

بی شک توانمندی و استقلال فکری و اجرایی فعالان حوزه سازمانهای مردم نهاد، آرزوی همه است، به شرطی که خود سازمانهای مردم نهاد به این امراعتقاد داشته باشند .