مازندنومه؛ سرویس سیاسی، سید رضا میرقربان نژاد، مداح: حضرت حجت الاسلام و المسلمین سید مجتبی رسولی -امام جمعه محترم میاندورود- در اظهارنظری که در مازندنومه بازتاب یافت، ضمن انتقاد از بالا رفتن وزن مداحان به نسبت روحانیان در مجالس دینی، تاکید کرد: انحراف هايي كه در سطح جامعه در مورد مسايل ديني به وجود مي آيد، از طريق مداح ها است.

باید گفت: همه ساله با فرارسیدن ماه محرم، با توجه به پررنگ شدن حضور مداحان در اجتماعات مذهبی ويژه این ماه، نقدهایی نسبت به این بخش تاثیرگذار جامعه بیان می شود.

ما در حسن نیت امام جمعه محترم میاندورود و مطالعات عمیق ایشان در حوزه های مختلف و به روز بودن شان تردیدی نداریم، اما  درباره نظر ایشان که فرمود: مداحان محور جلسات مذهبی و نفوذ آنان بیشتر از روحانیون شده است، نکته هایی وجود دارد.

محور شدن روحانیان به جای مداحان با دستور و گوشزد و تذکر اجرا نخواهد شد. شهید علامه مرتضی مطهری آن جا که علیه تحریفات عاشورا فریاد می زند، به مطلب بی پایه و کم مایه می تازد، نه گوینده آن مطلب.

ایشان داستان آب آوردن حضرت ابوالفضل(س) پای منبر حضرت امیر(ع) برای امام حسین(ع) که از زبان واعظ شهیر آن روزگار بیان می شد و نیز داستان اربعین و کاروان اسیران که لهوف نقل کرده و هم چنین برخی روضه های شهدا را با استدلال رد کردند.

برای آیت الله شهید مطهری فرد و منبع سخنان بی ارزش، مهم نبود، این کار از هر مصدری صادر شود مذموم است و باید تقبیح شود، چه مداح باشد و چه روحانی و بقیه.

قدر مسلم این موضوع نباید مستمسکی برای کم رنگ کردن حضور مداحان باشد. درایت گذشتگان ما بود که منطق حسینی را بر دلی که با زلال اشک شست  شو داده و نرم شد، می نشاندند.

اما چند نکته مهم:

1- آمار حوزه کتاب و کتاب خوانی ما ایرانی ها جایگاه مطالعه و تفکر و تعمق را در مسایل روشن می سازد. متاسفانه اندیشیدن و مطالعه و تفکر که در متون دینی ما ساعتی از آن بالاتر از هفتاد سال عبادت دانسه شده، سبک و ناچیز انگاشته شده است.

کمال تبریزی در فیلم پرمخاطبش -مارمولک- روحانی خوبی را استاد گچکاری معرفی کرد و مسعود ده نمکی نیز در فیلم رسوایی، درآمد حلال روحانی باتقوایی را باربری نیمه شب و مخفیانه اش به تصویر کشید.

طبیعی است با نبود مطالعه در جامعه ما، اشک ریختن هدف شود و مداح، محور و اهل علم به حاشیه رود.

2- شهید مطهری می فرمایند: شک معبر خوبی است اما منزل خطرناکی است. جامعه ما چه قدر این معبر را محترم می شناسد؟ شک و شبهاتی را که در ذهن جامعه -به خصوص جوان ها- از طرق مختلف پدید می آید، تا چه اندازه صادقانه بیان و انتقال داده می شود؟ اصلا عالمان دینی تا چه اندازه خود این شبهات را می شناسند و سعی در برطرف کردن آن دارند؟ مردمی که پاسخ شبهات و سئوال ها و نیازهای شان را در عرش منبری بیابند، از اطراف آن پراکنده نمی شوند.

3-قرآن مجید که بزرگ ترین کتاب آسمانی است، هنرمندانه با طرح قصه ها و در قالب موسیقی، معارف اسلامی و داده های الهی  را بیان کرده است. اهل خطابه تا چه حد به این مهارت ها آشنایی دارند؟ می دانیم که قرآن هیشه تازگی دارد، اهل خطابه ما آیا این گونه به روزند؟

4- در انتخابات مختلف و دعواهای حزبی و جناحی از سرمایه های بزرگ ما یعنی عالمان دینی هزینه ها شده است. ما شاید تنها به همان مقطع خاص توجه داشتیم، ولی ذهن بلندمدت مردم ، این گونه کنش های سیاسی را فراموش نخواهد کرد و تاثیرات منفی آن ماندگار شده است.

5-ممانعت از نقد و مخالفت با طرح آزادانه اشکال ها، هر جریانی و طیفی را ضعیف می کند. به نظرم مداحان به نسبت، کم تر به این مصیبت مبتلا هستند. برای نمونه در سال های گذشته وقتی الفاظ عجیب  وغریب وارد شعرهای این گروه شد، مراجع عظام و عالمان دینی و حتی مردم واکنش نشان دادند و نقد کردند و خیلی زود جلوی این انحراف بزرگ گرفته شد.

مداحان متوجه شدند که حساسیت منطقی جامعه در برابر انحراف ها را نباید مخالفت با دستگاه عزاداری امام حسین(ع) تعبیر کرد و این گونه جلوی تضیف خود را گرفتند.

روحانیان هم اگر می خواهند وزن شان در جلسه های مذهبی بالاتر از مداحان برود و درست و اصولی هم همین است، باید به نکات گفته شده توجه داشته باشند، چون مردم انتخاب می کنند.