مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، مهدی زمانی، پژوهشگر و روزنامه نگار: همواره در روز معلّم در گفته ها و نوشته ها از آنان یاد می شود و در کنار آن به مسائل آموزش و پرورش نیز کم و بیش می پردازند.

 به گمان نگارنده پرسشهایی در این حوزه از نوع نگاه تا برنامه ها درخور اهمیّت بیشتر هستند. تا این پرسشهای اصلی و راهبردی مطرح نشود، نسخه های گاه و بی گاه و مناسبتی چندان سودمند نبوده و نخواهد بود.

1- جایگاه مسائل آموزش و پرورش به عنوان دستگاه رسمی تعلیم و تربیت از چه درجه و اهمیتی برای حاکمیت برخوردار است.آیا از مسائل نخست در درجه اول اتاق فکر و اتاق عمل دستگاه های آشگار و در سایه حکومت برخوردار است.

2- جایگاه معلّم دست کم به عنوان مجری اهداف دستگاه بزرگ تعلیم و تربیت کشور در تصمیم گیریها و تصمیم سازیهای اصلی و برنامه های صف و ستاد آن کجاست. حتّی در برگزاری روز معلّم!

3-  دخالت و نفوذ و مؤسسات و نهادهای بیرونی و موازی در امر آموزش و تربیت در ادارات و آموزشگاه ها که گاهی به تبلیغات گوناگون بازرگانی نیز رسیده است  چه اندازه است. اثرات موازی کاری ها و تصمیم های این نهادهای  غیررسمی و غیر حرفه ای براین نهاد بزرگ چه بر سر آن می آورد؟

4- بانک سرمایه و بیمه معلم که به نام و با سرمایه فرهنگیان برای خدمت رسانی ویژه به آنان مجوز گرفته و پدید آمد چه سود و فایده روشمند و مؤثر  برای معلّمان و کارکنان داشته و دارد. به نام معلّم و به کام چه کسانی ؟

اگر برای این مسائل پاسخ های روشن و شفافی بدست آید این قشر می تواند اراده جدی در حل مسائل گوناگون را از معیشتی تا مدیرتی احساس و لمس کند و امید تحوّل و خودشکوفایی  آن را در خروجی کارها بنگرد.