مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، خدیجه آقاجانی: چند روز مانده به پایان سال 93 در اثر حادثه ، یک منزل مسکونی در روستای کتی سر بندپی شرقی بر اثر اتصال سیم برق دچار حریق و خسارت سنگینی به آن وارد شد.

در اثر این حادثه 4 نفر از ساکنان این منزل مسکونی بی سرپناه شدند، به همین دلیل از سوی جمعیت هلال احمربندپی چادر، مقداری غذا و امکانات اولیه دریافت کردند و تاکنون هم  زیرچادر زندگی می کنند.

علی رغم اینکه این منطقه افراد اداری و صاحب نفوذ کم ندارد، مساعدتی از سوی آنان صورت نگرفته است.

 سید صادق موسوی -رئیس شورای خیران کمیته امداد شهرستان بابل- به محض اطلاع از موضوع و با حضور در محل وعده داد که خیران و افرادی را که می توانند کمک کار باشند، برای بازسازی این منزل مسکونی گرد خواهد آورد.

از اقدام نیک خیران که بگذریم، نکته این جاست چگونه مسئولانی که وظیفه شان رسیدگی به امور مردم است ، مشکلات به این مهمی را نادیده می گیرند و چگونه راحت سر بر بستر می گذارند. آیا خود راضی می شوند خانواده و اقوام شان حتی برای ساعتی در این وضعیت نامطلوب و در زیر چادر زندگی کنند؟

مگر نه اینکه این مسئولان به واسطه همین مردم بر صندلی ریاست نشسته اند؟ پس چگونه است وقتی پای عمل می رسد این گونه ضعیف عمل می کنند و به آسانی از چنین مشکلاتی که حل آن جزو وظایف شان است ،غافل می شوند؟

 به راستی چند خانواده  اکنون در شهر و استان ما دارای چنین وضعیت نابسامانی هستند و مسئولان مدعی خدمت چقدر برای حل این مشکلات تلاش داشته اند؟
کاش مسئولان ما آن گونه که برای احراز صندلی مدیریتی تلاش می کنند، یک صدم این تلاش را برای مردم به کار می بردند.