مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، ایرج نیازآذری: در حالی که استانداری مازندران با برگزاری چند نشست و همایش در پایتخت تلاش کرد از ظرفیت ها ی مدیران، نخبگان، کارشناسان و کارآفرینان مازندرانی خارج از استان برای توسعه استان بهره جوید، اما عقد تفاهم نامه همکاری استانداری مازندران با دانشگاه تهران را باید خلاف رویه گذشته و مغایر با رویکرد مقام ارشد استان به توسعه درون زا و استفاده از ظرفیت های درون استانی تفسیر کرد.

آنچه که در مفاد قرارداد با دانشگاه تهران به عنوان تعهدات استانداری مازندران منتشر شد، عمده آنها توسط دانشگاه ها و اعضای هیات علمی مراکزآموزش عالی استان قابلیت اجرا دارد و نیاز نبود با دانشگاه تهران قرارداد منعقد می شد.

مفاد قرارداد با دانشگاه تهران جزء امورجاری و بدیهی دانشگاه هاست و پژوهش «های تک» نیست که در ید علمی دانشگا ه های استان نباشد.

نگارنده نافی برند دانشگاه تهران نیست، اما اعتتقاد دارم این قرارداد تضعیف منزلت دانشگاه های استان مازندران و نادیده انگاشتن توان فنی و تخصصی پژوهشگران مازندرانی بوده، موجب دلسردی اعضای هیات علمی استان می شود و بیش از اینکه بار مالی قرارداد محل مناقشه باشد، ضربه معنوی آن موجب نگرانی است.

عقد قرارداد همکاری با دانشگاه تهران اهداف و برنامه های ارتباط با نخبگان مازندرانی توسط استانداری را کم اثر می کند و به نوعی کم توجهی به ثروت و ظرفیت استانی محسوب می شود.

تالی فاسد دیگراین قرارداد چراغ سبزاستانداری به سایر دستگاه های اجرایی استان برای تهران روی و غاز پنداشتن مرغ همسایه است! به نحوی که از همین فردا عکس یادگاری انداختن با تهرانی ها برای مدیران مازندرانی یک ژست و برند به حساب می آید، در حالی که خوشبختانه یکی از مزیت های استان مازندران استقرار مراکز متعدد آموزش عالی و همترازی آنها با دانشگاه های معتبر کشور است و هیچ نیازی نیست دانشگاه تهرانی ها بخواهند روی مسائل استان پژوهش کند؛ حتی اگر محققی برای حل مسئله ای در استان نبود بهتر است از طریق دانشگاه های استان زمینه همکاری فراهم شود نه از طریق دانشگاه تهران.

تقویت خودباوری، توانمند سازی و تقویت اقتصاد و اشتغال استان ایجاب می کند در تمامی زمینه ها و فعالیت های عمرانی، پیمانکاری، پژوهشی، مشاوره ای، فنی، بازرگانی، خرید کالا و خدمات به ظرفیت استانی بها دهیم و پتانسیل عظیم و ارزشمند شرکت ها و موسسات مازندرانی را باورداشته آنها در اولویت قراردهیم.

البته جا دارد از دانشگاه های استان هم انتقاد شود که خود را محصور در چاردیواری دانشگاه نکنند و برای مسئله یابی و حل مسائل استان تحرک بیشتری به خرج دهند.

دانشگاهیان استان مازندران که پتانسیل ارزشمندی دارند، منتظر دعوت استانداری یا دستگاه های اجرایی نباشند و از طریق دفاتر ارتباط با صنعت یا طرق دیگر حضور میدانی فعالانه تری در امور استانی داشته باشند.

نقد وتذکار این قلم برامضای استاندارمحترم نافی تلاش های ارزنده ایشان برای توسعه استان نیست، اما خوف از رویه شدن چنین اقداماتی که با منافع استان در تضاد است و خود انتقادی درون گفتمانی نگارنده را مجبور به تحریراین یادداشت کرد.