متجاوز از 50 سال قبل، در سال 1331 براى گرفتن مصاحبه و مقاله و چاپ آن‏ها در مجله موزيك ايران، تماس‏هاى مكررى باموسيقى‏دانان برجسته داشتم. در اين ميان بارها با لطف‏الله مجد (1296 - 1357) ديدار و گفت و گو كردم.

لطف‏الله مجد؛ حقيقتاً نمى‏توانم خصوصيات بى‏مثال اخلاقى و برخوردهاى دلنشين و صميمى او را بازگو كنم. من او را مظهرصفات ارزنده اخلاقى مى‏دانم. او كم حرف، رئوف، خوش‏رو، بى‏ادعا و متواضع بود. درباره هر كس كه صحبت مى‏كرد او را تحسين وتمجيد مى‏نمود اما درباره خود هيچ نمى‏گفت تا جايى كه حتى راضى نشد عكسش را همچون استادان ديگر تار چون: مرتضى نى داود وعلى‏اكبر شهنازى روى جلد مجله چاپ كنيم. مى‏گفت: «من حرفى براى گفتن ندارم. گفته‏هايم در مضراب‏ها و نواختنم نهفته‏اند؛ فقطمى‏گويم كه استادى نداشتم، از كسى تقليد نكردم و تمرين‏هايم در خفا و دور از چشم ديگران بوده بدون آنكه بدانم اين تمرين‏ها صحيح‏است يا نه. حرف‏هايم در مضراب‏هايم گفته مى‏شود و گفتنى‏هايم در روش نواختنم آشكار.»

سبك‏نوازندگى لطف‏الله مجد از ديگران جداست؛ او نه از سبك و سياق خانواده فراهانى پيروى كرد و نه از مكتب على‏اكبر خان وميرزا حسينقلى‏خان و درويش خان پيروى و اقتباس كرد و شايد به اين علت بود كه وى هرگز استادى نداشته است.

مجد از دوران كودكى علاقه فراوانى به نواختن تار داشت. در دوران كودكى ساعت‏ها در انبارمنزلشان (در سارى) خود را با تار شكسته‏اى مشغول مى‏كرد و آن را مى‏نواخت. تا جايى كه اين‏علاقه موجب شد در سنين بالاتر از درس و مدرسه عقب بماند و همين امر موجب شد كه‏پدرش وى را از نواختن تار منع كند. اما لطف‏الله عاشق اين ساز بود. با گريه و التماس پدر راراضى مى‏كند و دو شرط او را مى‏پذيرد كه هم درس‏ها را خوب بخواند و عقب‏ماندگى را جبران‏كند و هم براى فراگيرى تار نزد هيچ استادى نرود و به اين جهت است كه لطف‏الله مجد تنهااستادى است كه استادى نداشته و نواختن تار را خود فرا گرفته است.

او در سن دوازده سالگى از خلوت گاه خود خارج مى‏شود در حالى كه تار را خوب مى‏نوازدو چندى نمى‏گذرد كه يكى از نوازندگان بنام و پرآوازه ايران مى‏گردد.

درباره سبك نوازندگى مجد بسيار نوشته‏اند؛ همگى او را نوازنده‏اى مبتكر و صاحب سبك‏مى‏دانند. در مورد قدرت نوازندگى و سبك ويژه او بايد پس از شنيدن آثار او و مقايسه آن‏ها باآثار ديگر نوازندگان داورى كرد. رگبارها در چهار مضراب‏ها و مضراب‏هاى راست و چپ و نرمى‏صداى ساز زمانى كه دست راست را ميان دو كاسه تار مى‏آورد و با دو سيم سفيد و زرد بازى‏مى‏كند كم‏نظير و منحصر به فرد است.

به اراده لطف‏اللّه خان شادى و غم را مى‏توان در صداى تارش حس كرد. او معتقد بودمضراب را بايد با سه انگشت شست، سبابه و انگشت وسط گرفت زيرا گرفتن مضراب فقط با دوانگشت سبابه و شست، مضراب‏هاى چپ را ضعيف مى‏كند.

لطف‏الله‏خان برخلاف اكثر نوازندگان تار از انگشت كوچك بيشتر استفاده مى‏كرد و اين خود امتيازى در نواختن او بود. تعدادى از نوازندگان تار پس از مرگ او از سبك وى پيروى كردند وروش نوازندگى او را ادامه دادند.

لطف‏الله مجد از آغاز تأسيس انجمن موسيقى ملى نوازنده اركستر بود و در حدود سال‏1330 وارد اداره راديو شد و بعد از نسل قديم نوازندگان تار چون: على‏اكبر شهنازى، مرتضى‏نى‏داود و... نوازنده محبوبى در ميان نسل جديد به شمار مى‏آمد.

لطف‏الله مجد اگر چه در هيچ مجلسى ساز ننواخت و شاگردى را تربيت نكرد اما در اكثربرنامه‏هاى راديويى شركت داشت و بيشتر با استاد بنان كار مى‏كرد. او آثار بسيارى دارد كه دو اثراو بسيار معروف است؛ يكى در دستگاه سه گاه به نام «سوز هجران» با شعر ابوالحسن ورزى كه‏بنان آن را خواند و ديگرى تصنيفى در دستگاه همايون به نام «اميد دل» كه با شعر مؤيد ثابتى‏همراه بود.

لطف‏الله مجد شغل ثابتى نداشت. او به تناوب در راه آهن، وزارت دارايى و وزارت اقتصادكار مى‏كرد. وى دوستدار خانواده بود و داراى دو پسر و يك دختر بود.

مجد از بيمارى قلبى رنج مى‏برد، و چون زبان فرانسه را مى‏دانست تصميم داشت براى‏معالجه به فرانسه برود اما امكانات مالى به او اين اجازه را نمى‏داد تا اينكه «على عبدو» رئيس‏باشگاه پرسپوليس هزينه معالجه او را تقبل كرد. و به اين دليل مجد سرودى را براى باشگاه‏پرسپوليس ساخت و در همان زمان سفر مزبور براى معالجه وى انجام پذيرفت.

لطف‏اللّه مجد در اواخر عمر سكته كرد و بر اثر آن يك دست او فلج شد و اين ضايعه بسياراو را مى‏رنجاند تا اينكه در هشتم دي ماه سال 1357، به روايتى در صف بنزين بر اثر سكته قلبى جان سپرد.

«نواب صفا» شعرى را در وصف نواختن او سروده است كه نشانه قدردانى و احترام نسبت به‏اين هنرمند نامدار است.

گوش كن از مجد و از مضراب مجد

تا كه گردى غرقه درياى وجد

زخمه‏هاى ساز او سوز دلست‏

پنجه او، دست‏آموز دلست‏

تار او بازى كند با پود ما

نالد او از عشق دردآلود ما

زهره در حيرت زبانگ چنگ او

چرخ در رقص آيد از آهنگ او

نغمه‏پردازد اگر در ماهتاب‏

هر نوايش مى‏برد از ماه تاب‏

مجد ما باشد سراپا شوق و شور

چشم بد از دست شيرينش به دور

چار مضرابش چو رگبار بهار

خرمى بخشد به دلهاى نگار

تا سر انگشتش فتد در جنب و جوش‏

گه نوازد نرم و گاهى پرخروش‏

همچو تك مضرابهايش، نيست؛ نيست‏

هيچ تارى همنوازش، نيست؛ نيست‏ (bukharamagazine)