"مناظره بدون سانسور با بوش" پيشنهاد جديد رئيس‌جمهور احمدي‌نژاد در هفته دولت ايران است كه پس از ارسال دو نامه بي‌پاسخ به دو رهبر سياسي جهان - بوش و مركل- شايد سومين رفتار غيرمنتظره رئيس‌جمهور -در نوع خود- در سياست خارجي ايران محسوب مي‌شود.

اگر چه انتظار مي‌رود يا انتظار دارند كه چنين پيشنهادي مورد استقبال قرار گيرد يا عدم پاسخ مثبت به چنين پيشنهادي را هرگز به معناي "نه" به ملت ايران يا به نوعي تحقير آن قلمداد نكنند اما تنها اندكي تامل در نوع اين دعوت از ابهت يا اهميت ظاهري آن مي‌كاهد. چرا كه به نظر مي‌رسد مناظره بدون سانسور با بوش نه‌تنها نبايد افتخار و يا شاهكار محسوب شود بلكه پيشاپيش مي‌توان اميدوار بود كه پيروز اين مناظره رئيس‌جمهور ايران باشد. آنچنان كه گواه روشن بر روشني اين پيش‌بيني، محدود بودن دايره اطلاعات عمومي بوش و ضريب هوشي پايين وي است كه ميان رسانه‌ها و حتي مردم آمريكا مشهور است و گاه حتي دستمايه طنز قرار مي‌گيرد. ما نيز فراموش نكرده‌ايم روزي را كه بوش در مناظره با ال‌گور به ياد نداشت كه پرويز مشرف رئيس‌جمهور پاكستان است.

گواه ديگر اين مدعا نيز كارنامه آلوده دولت‌هاي آمريكا در تاريخ 400‌ساله‌اش و نقض حقوق ملت‌ها و برافروختن آتش جنگ، منازعه و اشغال نقاط مختلف جهان از ويتنام تا خاورميانه است.حتي اگر فجايعي چون بمباران شيميايي هيروشيما و ناكازاكي را چندين‌باره به ياد نياوريم و از برخورد دوگانه استفاده از انرژي هسته‌اي سخني به ميان نياوريم نيز رفتار آمريكا به اندازه كافي غيرقابل دفاع هست كه به‌سادگي بتوان تصور كرد رئيس‌جمهور ايران پيروز مناظره در اين حوزه باشد.

گواه ديگر درستي اين پيش‌بيني استفاده ابزاري آمريكا و شخص بوش از مهم‌ترين ارزش‌هاي انساني مانند حقوق بشر، صلح جهاني و مبارزه با تروريسم است و رفتار متناقض آمريكا در اين حوزه‌ها مانند حمايت بي‌قيدو‌شرط از رژيم صهيونيستي كه نمونه تروريسم دولتي است و چشم‌پوشي از جنايت‌هاي اين رژيم در فلسطين و لبنان به‌راحتي مي‌تواند احمدي‌نژاد را پيروز مناظره بي‌سانسور با رئيس دولتي كند كه سابقه چنين جناياتي را در پرونده دارد.

تازه مگر اين نخستين‌بار است كه دو شخصيت برجسته سياسي بدون سانسور باهم مناظره مي‌كنند؟ مگر نه اينكه در آستانه هر انتخابات دو رقيب اصلي جريان انتخابات رياست‌جمهوري آمريكا، بدون سانسور روياروي هم قرار مي‌گيرند و بي‌پرده يكديگر را به نقد مي‌كشند كه چنين اتفاقي در جوامع آزاد امري عادي و طبيعي است؛ هرچند مي‌توان درك كرد كه چرا چنين تجربه‌اي مانند ساير نداشته‌هامان، براي ما ايراني‌ها - از رئيس گرفته تا مردم - چنان جذاب است كه ارزش تبديل شدن به يك خبر و پيشنهاد غيرمنتظره را دارد.

آقاي رئيس‌جمهور!

اينگ اگر باور داريد كه مناظره بدون سانسور با بوش - بر فرض تحقق - نه دشوار است و نه شاهكار و اگر به دنبال جايگزيني يك پيشنهاد غيرمنتظره و شوك‌آور در هفته دولت هستيد اجازه دهيد به عنوان يك خبرنگار كمك‌تان كنم.

شما مي‌توانيد به جاي دعوت به يك "مناظره بي‌سانسور" با بوش، دعوت به يك "مصاحبه بي‌سانسور"با يك خبرنگار داخلي را بپذيريد.

باور كنيد اگر اين دعوت را بپذيريد هم افتخار پذيرفتن يك مصاحبه "بدون سانسور" را به بوش مدعي آزادي نشان داده‌ايد و هم از پيامدهاي ناخوشايند پاسخ ندادن احتمالي بوش به دعوت‌تان در امان مانده‌‌ايد... آيا دعوت مرا مي‌پذيريد؟(roozna)