مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، دکترعبدالرحیم نیکخواه: حسین(ع) برافراشته ترین پرچم آزادی خواهی تاریخ، اسطوره آرمان طلبی و اعتدال، سفیر تدبر و تفکر و شهید تعقل و آگاهیست.

فنای جسم حسین در بقای روح اسلام، نشانه ایست برای آنان که می اندیشند و نه آنان که راه و رسمش را فدای اسمش کرده اند.

رسم حسین (ع) دین داری و آزادگیست و حتی آزادگی بدون دین، آنجا که می گوید: «اگر دین ندارید، لا اقل آزاده باشید».

رسم حسین(ع) آرمان خواهیست، تلاش برای رسیدن به آرمان های اجتماعی به دور از دلواپسی های دنیای فانی.

آری؛ رسم حسین (ع) اصلاح طلبی است، آنجا که می گوید: من برای اصلاح دین جدم قیام کرده ام.

حسین (ع) پیش از این که پیشوای صلح و معرفت باشد، عارفی واصل است و تصویر این عشق عارفانه در سطر سطر دعای شریف عرفه متبلور است.

امام حسین (ع) یگانه پاسدار حرمت «اخلاق» و «هویت انسانی» در گذر اعصار است.

رویارویی او با انبوه نابرابر لشکریان دشمن و «ایمان» به «آرمان» بی تردید یکی از زیباترین و منحصر به فرد ترین تصاویر مفهوم «امید» در طول تاریخ است.

قیام امام حسین (ع) ویژگیهایی دارد که آن را بسیار فراتر از یک واقعه ی تاریخی و غیر قابل مقایسه با وقایع مشابه آن در طول تاریخ می سازد.

واقعه ی عاشورا یک جنگ معمولی در میان هزاران جنگ تاریخ بشر نیست. این جنبش خالص و شفاف که از رهگذر بینش امام می گذرد و امیدواریم به بینش ما نیز بیفزاید، در واقع از دو بخش اصلی تشکیل شده است اول، اعلام ناروایی وضع موجود و دوم، قیام علیه این ناروایی و حرکت به سمت وضعیت مطلوب.

امام که فساد و تباهی حکومت جور زمان را می دید و از طرفی نام اسلام را بر تارک این تباهی ها، برای احیاء روح واقعی دین جدش دست به قیامی زد که حاصلش زنده نگه داشتن اسلام واقعی برای سالیان سال است.

چه بسا اگر قیام با شکوه امام حسین(ع) نبود امروز اسلام، اسلام اموی بود و آزادگی حتی، شکل دیگری داشت.

ایستادگی امام در برابر تهمت و افتراهای ناروا و گوناگون درس بزرگی از این واقعه ی باشکوه است، عده ای او را خارجی می خواندند و عده ای فتنه گر، گروهی حسین(ع) را قدرت طلب می خواندند و گروهی او را از این حیث که فریب کوفیان را خورد، ساده لوح می انگاشتند؛ حال آنکه حسین(ع)، حسین(ع) بود و در توصیفات و تعریفات ناقص بشر نمی گنجید.

حسین (ع) برای تحقق خواست و اراده ی همواره ی مردم در همیشه ی تاریخ یعنی صلح و اعتدال در برابر ظلم و نابرابری به پاخاست و تا همیشه ی تاریخ شمع پر فروغ عدالت وی، جان عاشقان را پروانه وار روشنی می بخشد.

هر سال موسم محرم موکب عزای وی در دل تک تک پروانگان عاشق به پا می شود و عاشقان حسین (ع) به پاسداشت آزادی، آرمان و اعتدال مویه کنان بر سر و سینه می زنند و رخت عزا به تن می کنند با این امید که نالیدن شان راهی به سوی بالیدن شان شود و شوری از سر شعور در سر دارند تا در دستگاه عزای حسین(ع) ابتدا تعلم، سپس توسل و در نهایت تبرک یابند.

این روزها باید پرهیز بیشتری کنیم تا خدای ناکرده قبل از تعلم و توسل دچار آفت های تبرک جستن نشویم. بزرگترین آسیب تبرک جستن، باقی ماندن در همان مرحله ی آغازین عشق و درنیافتن مفاهیم بلند این واقعه ی فراتاریخیست.

آفت دیگر، عظمت قیام امام حسین (ع) را در سنج و طبل و زنجیر دیدن است، آفت دیگر، به نام مداحی هر چه خواهی گفتن است. به قول «دکتر شریعتی» در کتاب «حسین وارث آدم»، «حسین بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود». بکوشیم برای تشنگی حسین (ع)...