مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، عادل جهان‌آرای: اعلام بندر امیرآباد از سوی شورای عالی مناطق آزاد به عنوان اولین منطقه آزاد مازندران، به یکی از خبرهای داغ هفته جاری در استان تبدیل شد.

کارکرد هیجانی این خبر به گونه‌ای بود که همه نشریه‌های کاغذی و غیرکاغذی در مازندران، آن را تیتر اصلی خود قرار دادند.

خواندن این خبر می‌تواند روزنۀ امیدی برای بسیاری از مازندرانی‌ها بگشاید. زیرا در صورت عملی شدن این مصوبه، شاید بیکاری اندکی در استان کاهش یابد و فضای کسب‌ و کار جدیدی در استان ایجاد شود.

از آنجا که براساس تعریف کلاسیک از منطقه آزاد، مبنی بر این‌که «منطقه آزاد محدوده حراست شده بندري و غير بندري است كه از شمول برخي از مقررات جاري كشور متبوع خارج است و با بهره‌گيري از مزايايي نظير معافيت‌هاي مالياتي، بخشودگي سود و عوارض گمركي و سهولت و تسريع در فرآيندهاي صادرات و واردات با جذب سرمايه‌گذاري خارجي و انتقال فناوري به توسعه سرزمين اصلي كمك می‌کند.»، انتظار می‌رود این ظرفیت جدید بتواند فرصتی ویژه برای استان به شمار آید.

  سال‌ها بود که مردم استان و خصوصا تجار و بازرگانان در پی چنین فرصتی بودند تا نقطه‌ای از مازندران را با توجه به بسترهای موجود به عنوان منطقه آزاد اعلام کنند. گرچه هنوز تا تصویب نهایی آن از سوی مجلس راه زیادی باقی مانده است، اما خروجی این خبر برای خیل بیکاران استان خوشایند بود، ولی در محافل مختلف فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی استان خصوصا در میان نمایندگان مردم مازندران بازتا‌ب‌های متفاوتی داشته است.

مهم‌ترین بازتاب آن مخالفت‌های برخی نمایندگان استان با این مصوبه بود. مخالفان نمی‌گویند در مکانی از مازندران منطقه آزاد ایجاد نشود. حرف شان این  است که آن منطقه کجا باشد. در حقیقت مخالفان معتقدند منطقه آزاد باید در حوزه‌ انتخابیه آنان باشد.

این مصوبه توانست میزان وفاق و وحدت نمایندگان را نشان دهد. کسانی که در سخنرانی‌های خود در مکان‌های مختلف از وحدت و یکدلی حرف می‌زدند و معتقد بودند فقط در سایه وفاق می‌توان مازندران را از بن‌بست توسعه‌نیافتگی نجات داد، وقتی در مقابل محک تازه قرار گرفتند، وزن باور و ارادت آنان به شعار «همدلی» مشخص شد.

یکی از مشکلات که تاکنون پیش پای مازندران قرار داشت و نمی‌گذاشت و نمی‌گذارد این استان در زمینه‌های گوناگون پیشرفت کند، تفرقه و نبود تفاهم میان مدیران رده بالای استان در طول چند دهه و خصوصا در سال‌های اخیر بود.

  نگاه بخشی و منطقه‌ای بلای جان مازندران شده است. عقل و منطق حکم می‌کند که نمایندگان مازندران باید این استان را به مثابه یک کل و مجموعه‌ای واحد بنگرند؛ نه آنکه هر یک به فراخور وضع اقلیمی و منطقه‌ای گرفتار باورهای قومی و منطقه‌ای شوند.

تجربه ثابت کرده است تا زمانی که  مدیران استان، خصوصا نمایندگان مردم مازندران در مجلس، در زمینه‌ موضوع‌هایی یا مصوباتی که می‌تواند کورسوی امید در میان مردم به شمار آید، ساز مخالف بزنند، چه بسا باید همچنان شاهد عقب‌ماندگی اقتصادی در استان باشیم. بخشی‌نگری نقطه ضعف مازندران و در اساس نشانه عقب‌ماندگی فرهنگی است.   

   بسیاری از  مردم منش و رفتار خود را براساس رفتار بزرگان، مدیران و مسئولان تنظیم می‌کنند. به همین دلیل این احتمال وجود دارد هر چه اختلافات نمایندگان بیشتر شود، به همان نسبت دیوار همدلی شهرستان‌های استان فرو بریزد. مدیران، مسئولان و حتی مردم باید در باره کوتاهی‌ها یا اشتباهات خود به نسل آینده پاسخ بدهند. پس بایسته است مصوباتی چون اعلام منطقه آزاد امیرآباد باعث وحدت و پیوستگی استان شود، نه انشقاق و تفرفه.

*این یادداشت امروز در همشهری مازندران منتشر شد و برای بازنشر در اختیار ما قرار گرفت.

*مطالب مرتبط:

مراقب آتش باشید

در برکات «منطقه آزادی»