يکشنبه 16 ارديبهشت 1397-8:18
بلاتکلیفی‌های «نساجی1» ادامه دارد
مدیرعامل نساجی شماره یک می‌گوید استعفا نداد، اما از او خواسته‌اند که مدیریت نساجی را واگذار کند. سال‌هاست که بحث نوسازی و انتقال نساجی به شهرک صنعتی از سوی مدیران و دلتمردان مطرح می‌شود، اما در عمل هیچ اتفاقی نیفتاده است.
مازندنومه؛ سرویس اقتصادی، مهتاب مظفری سوادکوهی: اسم کارخانه نساجی قائمشهر که می‌آید همه محرومیت‌ها، ناکارآمدی‌ها و بی‌تدبیری‌ها یک جا جمع می‌شوند تا بر پیشانی جرائد و رسانه‌های استان عرق شرم بنشانند. از نساجی قائمشهر که صحبت می‌شود، حرف‌ها همه تکراری می‌شوند و وعده‌های داده شده همه توخالی و این میان فقط جیب کارگران است که هر روز از بدهی پر می‌شود تا پارچه‌هایی که پای‌شان هرگز به بازار مصرف نمی‌رسد همچنان روسفید بمانند.
عجیب است که این همه گزارش و تحلیل و گفتوگو ذره‌ای از تلخی این سرنوشت شوم که بر پیکر تنها بازمانده صنعت نساجی مازندران سنگینی می‌کند را کم نکرد و به قول پیشنیان انگار که آب در هاون کوبیده‌ایم. شاید پاک کردن صورت مسأله بهترین راه حل برای فراموش کردن خاطرات نه چندان دوری باشد که مردم این شهر از مهم‌ترین پایگاه اشتغال‌زایی شهرشان داشته‌اند. همانگونه که تندیس بانوی نخ‌ریس نساجی شماره 2 برداشته شد تا ویرانه‌های این کارخانه کهن کمتر خودنمایی کند.
باز هم تغییر مدیر
هنوز چند ماهی از بازدید معاون وزیر صنایع و رییس سازمان گسترش و نوسازی کشور و قول و قرارهای گذاشته شده نگذشته است که زمزمه‌هایی مبنی بر تغییر مدیریت نساجی شماره1 قائمشهر به گوش می‌رسد.
مدیرعامل جوانی که دانش‌آموخته رشته نساجی است و پیشینه چندین سال خدمت در بزرگترین کارخانه‌های نساجی کشور را در کارنامه خود دارد، پس از 5 ماه حضور و فعالیت بی‌ثمر کنار گذاشته شد تا فرد دیگری جایگزین او شود.
فریاد استمداد طلبی «امید اعلایی» که چندین دوره مدیریت صنعت نساجی از جمله 6 سال مدیریت کارخانه بافت بلوچ، 7 سال ریسندگی گیلان و 2 سال کارخانه نساجی بهشهر را در کارنامه دارد، راه به جایی نبرد و راه‌حل‌های پیشنهادی‌اش هم به مذاق کسی خوش نیامد.
با شهردار قائمشهر که گفتوگو می‌کنیم اظهار بی‌اطلاعی می‌کند و به «همشهری» می‌گوید: «با اینکه نساجی شماره یک زیرمجموعه شهرداری قائمشهر محسوب می‌شود، اما تصمیم‌گیری در نحوه مدیریت و نظارت بر فعالیت آن بر عهده هیأت مدیره این شرکت است.» دکتر «بهمن معین‌پور» بیش از این حاضر به گفتوگو با همشهری نشد تا ابهامات نساجی همچنان بی‌پاسخ بماند.
جبر یا اختیار؟
تغییر مدیریت نساجی شماره یک قائمشهر که با مخالفت اعضای شورای اسلامی این شهر نیز همراه بود موجب شد تا یکی از اعضای شورا در جلسه علنی اعلام کند: «شورای شهر قائمشهر تصمیم گیرنده است یا مجری؟ هنوز برای اعضای شورای شهر روشن نشده که مدیرعامل نساجی شماره یک مجبور به استعفا شد یا اینکه خودش از ادامه کار بازماند؟!
«محمدعلی شیرسوار» با تاکید بر اینکه هر گونه تصمیم‌گیری برای مدیریت شهری و زیرمجموعه آن باید با نظر اعضای شورای شهر انجام شود، افزود: «هرچند که انتخاب مدیرعامل سابق بدون هماهنگی شورا و با حمایت چند نفر از افراد خاص صورت گرفت، اما به دلیل سابقه و تجربه آقای اعلایی در مدیریت نساجی اعضای شورا در ادامه با ایشان همراه شدند تا کارخانه به اهداف خود نزدیک‌تر شود.»
وی اظهار کرد: «تغییر مدیرعاملی که فقط 5 ماه در جایگاه مدیریت باشد و نتواند از استعدادهایش برای احیاء این صنعت استفاده کند، نشانگر ضعف در مدیریت شهری و ناکارآمدی اعضای شورای شهر در تصمیم‌گیری است. اگر امروز نتوانیم تصمیم بگیریم، فردا برای ما تصمیم می‌گیرند. پس برچسب ناکارآمدی و ترس را باید تحمل کنیم و از مردم انتظار رأی در دوره‌های بعدی را نداشته باشیم.»
وعده‌ها محقق نشد
نایب رییس شورای اسلامی قائمشهر هم در این خصوص به همشهری گفت: «نساجی شماره یک قائمشهر شرکتی صنعتی است که همه تصمیم‌گیری‌هایش باید در هیأت مدیره انجام شود. با اینکه هیچ کدام از وعده‌های سازمان گسترش و نوسازی صنایع محقق نشد و از 2 میلیارد تومان مصوب شده برای پرداخت مطالبات کارگران و خرید پنبه هم خبری نیست، اما شهرداری قائمشهر کارگران نساجی را از پرسنل خود دانسته و تاکنون برای پرداخت حقوق معوقه آنها متحمل هزینه‌های سنگینی شده است.»
«عباس صالح‌زاده» با بیان اینکه شورا در انتخاب مدیریت نساجی هیچ نقشی نداشت، افزود: مدیرعامل سابق نساجی قائمشهر فردی کارشناس و دارای سوابق اجرایی خوب در مدیریت صنعت نساجی است، اما به دلیل آشنا نبودن با ظرفیت‌های اجرایی شهرستان، منابع مالی و منابع انسانی کارآمد نتوانست موفق عمل کند. امروز متاسفانه مدیریت این واحد صنعتی به کسی پیشنهاد می‌شود که در سن بازنشستگی به سر می‌برد و خودش بارها اعلام کرده که کمترین اعتقادی به احیاء نساجی ندارد. پرداخت حقوق کارگران و خرید مواد اولیه به ویژه پنبه از خواسته‌های به حق مهندس اعلایی بود که متاسفانه مورد توجه مسئولان بالادست قرار نگرفت. این سزاوار نیست که حکم یک مدیر کارآمد به دلیل مطالبه‌گری لغو شود.»
وی یادآور شد: «نساجی قائمشهر سال‌هاست که در حال زیان دادن است. این مجموعه یک شرکت صنعتی است و شهرداری به دلیل فربه بودن ساختار اجرایی و عملیاتی خود قادر به پاسخگویی نیازهای مالی آن نیست. هرگونه تصمصم گیری در شهرداری مستلزم تنظیم لایحه و و ارائه آن به صحن شوراست در حالی که شرکت نساجی نیاز به تصمیم‌گیری‌های سریع و به موقع دارد.»
انگیزه‌ام را از دست دادم
عضو هیأت مدیره و مدیرعامل سابق نساجی شماره یک قائمشهر نیز در این رابطه به همشهری گفت: «هنوز استعفا نداده‌ام، اما دوستان از من خواستند که مدیریت نساجی را واگذار کنم.»
«امید اعلایی» ضمن گلایه از همکاری نکردن مسئولان و مدیران شهری به تحقق نیافتن وعده‌های داده شده اشاره کرد و افزود: «به عنوان یک قائمشهری با هزار امید و انگیزه وارد کارخانه شدم. با اینکه از مشکلات مالی این شرکت خبر داشتم تا امروز برای احیای نساجی قائمشهر و رساندن این واحد صنعتی به مرز سوددهی از هیچ تلاشی مضایقه نکردم.»
وی اظهار کرد: «برای پیگیری مطالبات کارگران و راه افتادن خط تولید بارها به تهران و وزارتخانه‌های مربوطه مراجعه کردم، با استاندار و مدیرکل صنعت، معدن و تجارت مازندران دیدار و رایزنی کردم، اما متاسفانه هیچ کدام از تصمیم‌های گرفته شده و وعده‌های داده شده محقق نشد و من در طول این 5 ماه فقط شاهد تنش و اعتصاب در میان کارگران و بحران مالی کارخانه بودم.»
این فعال صنعت نساجی راهکار احیاء و توسعه صنعت نساجی را استفاده از ظرفیت‌های موجود دانست و گفت: سال‌هاست که بحث نوسازی و انتقال نساجی به شهرک صنعتی از سوی مدیران و دلتمردان مطرح می‌شود، اما در عمل هیچ اتفاقی نیفتاده است. خرید دستگاه‌ها و ماشین‌آلات جدید و انتقال نساجی به شهرک صنعتی با هزینه‌ای کمتر از 100 میلیارد تومان انجام می‌شود. در حالی که زمین این کارخانه بیش از 500 میلیارد تومان ارزش دارد.
اعلایی خاطرنشان کرد: «من بارها گفته‌ام که می‌‌توان با بهره‌برداری از این ملک با ارزش و انجام فعالیت‌های اقتصادی و تجاری در آن علاوه بر حل مشکلات مالی این کارخانه، نساجی قائمشهر را به مرز تولید و سوددهی فراگیر نزدیک کرد. اما متاسفانه با وجود همه تلاش‌های انجام شده این امر محقق نشد و دغدغه‌های ما نیز بی‌نتیجه ماند.»