مازندنومه؛ سرویس فرهنگی و هنری، دکتر احمدرضا بهرامپور عمران: حماسه چون به غزل ختم‌می‌شود زیبا است.

 ابوالحسنِ خوشرو، مردِ آواز و آرزوهای مازندرانی‌ بدرودِ حیات‌گفت. مردی که افسون‌گرانه حماسه‌های کوهستان‌های طبرستان را با تغزل‌های این سامانِ سرسبز گره‌می‌زد.

خوشرو از آن‌هایی بود که جادوی آوازش به‌آسانی دستِ شنوندهٔ هم‌زبانش را می‌گرفت و باخود به هزارتوی خاطرات و رمز‌و‌رازهای اجدادی و دیده‌ها و نادیده‌هایش می‌برد.

اگر استاد شجریان را، به‌درستی، حافظ (به دو معنی)ِ موسیقی اصیلِ ایرانی خوانده‌اند، استاد خوشرو، به‌مثابهِ شجریانِ آوازِ اصیلِ مازندرانی بود؛ خوشرو تکامل‌بخشِ حرکتی بود که ده‌ها آغازشده‌بود و در هنرِ او درخششی خیره‌کننده‌یافت.

آخرین‌بار، جسمِ نزارش را، در محفلی دیدم که به‌بهانهٔ بزرگداشتِ البته بسیار دیرهنگامش، برپاشده‌بود. بزرگداشتی که آن را به اعطای نشانی ملی، اما دیرهنگام‌تر نیز آراسته‌بودند.

دوست‌دارانْ حضورش را درحدّ مقدورات گرامی‌داشتند و خوشرو (که چه بامسمّا نامی داشت) با لبخندِ همیشگی اما حنجره‌ای زخمی‌خواند.

دریغادریغ!

آیا موسیقیِ مازندران، دوباره هنرمندی در حدّ و طرازِ او را به‌خود خواهددید؟!

صبرِ بسیار بباید....