مشکلاتی که امروز در حوزه فرهنگی شاهد هستیم و خلاهایی را به وضوح در آن می بینیم، تنها متعلق به امروز نیست و ریشه در گذشته دارد.

سرچشمه بسیاری از مشکلات امروز ما به سال های دورتر برمی گردد ولی به طور مشخص در سال های اخیر و در حوزه های تخصصی فرهنگی و هنری با فضایی روبه روییم که رفع آن به همت شایسته و بایسته جامعه فرهنگی نیاز دارد.

 به بیان دیگر، در زمانی که نگرش های عقیدتی و سیاسی صرف - و نه تخصصی - بر مقوله فرهنگ حاکم شده، وظیفه هنرمندان و اهل فرهنگ بیش از پیش نمود پیدا می کند.

 اگر دولت ما واجد رویکردی ایدئولوژیک و دستگاه فرهنگی ما نیز منبعث از این نگاه است، دوری کردن اهالی فرهنگ از مشارکت و نقش آفرینی برای دست زدن به تغییرات، آسیب های بیشتری را شامل حال ما می کند.

اعتقاد ما این است که دولت آینده باید بینشی تخصصی نسبت به حوزه فرهنگ و هنر داشته باشد.

فرهنگ و هنر صرفا ابزاری برای تبلیغات نیست؛ حتی اگر آن اهداف خیلی مقدس باشند. در این میان اگر مدیران ما نگاه فرهنگی نداشته باشند، حتی قادر نیستند به آن اهداف ایدئولوژیک و تبلیغاتی خود دست پیدا کنند.

آنچه مشخص است این است که امروز فضا برای کار و نگرش های مستقل محدود شده و سلیقه و عملکرد حاکم بسیار بسته و محدود نشان می دهد.

 ما نیازمند اشخاص و مدیرانی هستیم که دید فرهنگی شان بر دیگر سویه ها – اعم از سیاسی و ایدئولوژیکی – غالب باشد.

 بر همین اساس جامعه فرهنگی نیز می بایست از چنین فرد و دولتی استقبال کند و زمینه را برای اقبال مردمی نسبت به آن فراهم کند.

سخن اینجاست که اصحاب فرهنگ و هنر ما در مقطع کنونی باید با حساسیت و جدیت بیشتری به انتخابات ریاست جمهوری نظر داشته باشند.

 من به شخصه توقعی که از جامعه فرهنگی دارم، شور و شوق بیشتر برای ایجاد تغییرات در سطح دولت است.

 باید بپذیریم که اگر خواهان چشم اندازی بهتر و روشن تر برای خلق فضایی بهتر و گشوده تر هستیم و باید به استقبال آن برویم.

ما در ادوار گذشته جوشش بیشتری را از اهل فرهنگ شاهد بودیم. شاید بسیاری از اهل هنر و ادب به خاطر شرایط موجود دچار سرخوردگی شده باشند، ولی باید بگویم که ویژگی های مقطع کنونی به گونه ای است که می توانیم با تدبیر به سراغ گزینه ای مطلوب برویم که فضا را مطابق اصل تلطیف و اصلاح پیش ببرد.

هنرمندان در این میان صاحب وظیفه اند. من خود تا کنون کمتر احساس وظیفه می کردم تا به این شکل و تا این اندازه وارد گود شوم؛ شاید این از آن رو بود که به هر حال فضا بازتر بود و خیلی ها حضور داشتند ولی در حال حاضر نگرش منفی ای که بین پاره ای روشنفکران و اهل فرهنگ وجود دارد، باعث شده است تا بیشتر به خود بیایم.

 از اهل فکر و اندیشه انتظار بیشتری می رود. امروز زمان آن است که آنهایی که دغدغه فرهنگ دارند با تدبیر وارد شوند و جامعه را ترغیب به مشارکت کنند.

طبيعی است که در برخی ادوار، جنجال ها و شورو حال های بی پایه و اساسی را از سر گذرانده ایم ولی امروز شرایط ایجاب می کند که با تدبیر و احساس وظیفه وارد مقوله انتخابات شویم.

 در این که انتخابات ریاست جمهوری همیشه سرنوشت ساز بوده، تردیدی وجود ندارد. دوره های قبل و دوره کنونی کاملا گویای این تاثیر و تاثرات است.

باید از اشتباهات و ضعف های خود اصلاح طلبان و دیگران عبرت بگیریم تا در این زمان رفتار درستی داشته باشیم.

زمانی که چهره ای مثل سید محمد خاتمی - که به اعتقاد من بیش از وجهه سیاسی صاحب وجهه و ابعاد فرهنگی است - به نفع میرحسین موسوی کنار کشید و از او حمایت کرد، ما بار دیگر با بعد فرهنگی ایشان روبرو شدیم.

شاید یک فرد سایستمدار هیچ گاه چنین کاری را که خاتمی انجام داد، انجام نمی داد ولی او با درک فضای موجود دست به چنین کاری زد و به ما گفت که حضور میرحسین موسوی در این مقطع به نفع جامعه است.

 خاتمی دسترسی به موسوی را سهل تر و مثمرثمرتر دانست تا از جنجال های احتمالی نیز پرهیز شود.

 آقای خاتمی با اشتراکات فکری و فرهنگی که با میرحسین دارد، وی را مورد حمایت قرار داده و نیازهای جامعه خود را نیز به خوبی شناخته است.

 شاید این اتفاق زمینه ساز ثمره ای شیرین در درازمدت باشد. جامعه فرهنگی نیز باید نگاه درازمدتی به خواسته های خود و آینده کشور داشته باشد.

 ما به دولت و دولتمردی نیاز داریم که عمق، برازندگی و تفکر فرهنگی تری داشته باشد و این شرایط در شخص میرحسین موسوی جمع شده است.(sarve)