خبرهای ناگواری از شبکه سیاست های خارجی و دنیای دیپلماسی ما به گوش می رسد و همچنان در حال تکثیر و زیاد شدن نیز هست.خبرهای نگران کننده ای که معلوم نیست حاصل کدام علت اند:

1-روسیه در تبانی آشکار به جمع تهدیدکننده های هسته ای ما پیوست و خواهان تمکین ایران در برابر خواسته های غیر معقول کشورهای 1+5 شده و تلویحاًً تاخیر در تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر را تعمدی خوانده است.

2-مصر در پاسخ به اظهار تمایل ایران به برقراری رابطه،شرط قائل شده و خواهان انصراف ایران از هسته ای شدن،عدم دخالت ایران در مسائل کشورهای عربی و ..... شده است.

3-عربستان وسیع ترین جوسازیها علیه ایران و شیعیان را تجربه می کند و شمشیر خود را از رو بسته  و حتی شیعیان یمن را نیز بمباران می کند.

4-امریکا ضمن بازگذاشتن راه مذاکره با ایران،با اتخاذ مواضع موزیانه و خصمانه همانند تمدید تحریم ها، توپ را به زمین ایران فرستاده و ما را در موضعی انفعالی قرار داده است.

5-البرادعی باز هم گزارش دو پهلو داده و شبهه غیر صلح آمیز بودن تکنولوژی هسته ای ایران را برای چندمین بار تقویت کرده است.

6-در افغانستان هم که نامزد مورد نظر رای نیاورده و آش همان آش است و کاسه همان کاسه.

7-در بازپس گیری ریگی از پاکستان توفیقی نداشته و احتمال ترویج ناامنی همچنان متصور است.

8- ...

از شما می پرسم: راستی چرا این جوری شد؟!

*امریکا که تا دیروز ملتمس ارتباط با ایران از اول تا کنون بوده و ما در قبالش شرط و شروط  می گذاشتیم، امروز کار به جایی رسیده که برای نزدیک شدن با ما شرط می گذارد و به ما اولتیماتوم می دهد.

*مصر که در نگاه تنفر آمیز ما به خاطر ننگ نقش آفرینی در کمپ دیوید و نیز همدلی با شاه ملعون حتی لیاقت دیده شدن را هم نداشت،امروز علاوه بر جوسازی علیه ایران،برای گشایش رابطه با ما شرط می گذارد و خواهان با ادب شدن ایران در دیپلماسی جهانی است.

*روسیه که در خیانت تاریخی به ایران عزیز رقیب ندارد و از بابت مواضع میانه روانه اش بیشترین نفع را از دو طرف متوجه خود کرده،امروز سیاست خارجی ما را به سخره گرفته و به گروه تهدید کنندگان ما ملحق می شود و حتی بی شرمانه خواهان برقراری رابطه ایران و اسرائیل می شود.

*عربستان که با روی کارآمدن ملک عبدالله به سمت برقراری بهترین روابط با ما پیش می رفت ناگهان به سمت خصمانه ترین روابط تاریخ دیپلماسی اش با ایران هل داده شد و الان به یک معضل منطقه ای برای ما مبدل شده است.

*البرادعی............!

*افغانستان.......!

*پاکستان........!

*عراق.........!

خلاصه اینکه باید بپذیریم که یک جای کار دیپلماسی ما می لنگد و به گمان من جای خالی نقش آفرینی شورای سیاستگذاری راهبردی که توسط رهبری معظم انقلاب در چند سال پیش به مسئولیت جناب آقای دکتر خرازی تاسیس شده بود،کاملاً احساس می شود.شورای عالی رتبه ای که معلوم نیست به چه دلیلی یا هرگز شکل نگرفت و یا مورد اعتنا واقع نشد و ضرورت آن مبهم ماند.

سیاست خارجی ما نه فقط به دلایل معدودی که گفته شده،بلکه به دلایل متعدد گفته نشده دیگر، بیش از همیشه مستلزم بازنگری و درون کاوی اساسی است تا معلوم شود که سرنخ کلاف گمشده کجاست و گره کور دیپلماسی ما چگونه باز می شود؟!

خلاصه ما درک نمی کنیم که این همه حوادث ناگوار دیپلماسی به خاطر شدت عناد استکبار جهانی با ماست و یا اینکه بخش قابل توجه ای از آن به ضعف عملکردی ما در سیاست خارجی بر می گردد؟

به هرحال بهتر است که با حقیقت گویی و راست آزمایی این همه سوال بی پاسخ نمانده و شاهد شفافیت مواضع وزارت خارجه،البته در حدود مصالح نظام باشیم.