ابن خلدون نقل می کند،بزرگی  اندیشمند، از ساسانیان را پرسید:

  - شما با آنکه قدمتی چهارصد ساله داشتید، چگونه شد که حکومت تان به دست مردمانی از صحرا رسیده به اندک زمانی سرنگون شد ؟!

...وی بعد ار سکوتی معنا دار پاسخ داد :

  " از آن رو که کارهای بزرگ را به انسان های کوچک و کارهای کوچک را به انسان های بزرگ دادیم "

     باری، حرف درستی است، گو اینکه سنّت تغییر ناپذیر تاریخ است که هر گاه "افراد بر سر جای خود" نباشند و کارهای بزرگ به انسان های کوچک  سپرده شود و به قول آن هنر پیشه معروف" آدمها اشتباهی" باشند!طبیعی است که  کم کم پایه های قدرت سست و متزلزل و چه بسا در نهایت رو به فرو پاشی خواهد آورد.

  هفتصد سال پیش،  شیخ اجل سعدی شیرین سخن نیز این گونه گفته است

گرت مملکت باید آراسته / مده کار ُمعظم به نوخاسته

سپه را مکن پیشرو، جز کسی / که در جنگها بوده باشد بسی

به خُردان مفرمای کار دُرشت / که سندان نشاید شکستن به مُشت!!

   به واقع باریک اندیشان و اهل نکته فریاد می زنند ... هان ! ای خداوندان قدرت و زور ،درس عبرت بگیرید از تاریخ که چگونه حکومت هایی با آن همه هارت و هورت و به چه اندازه خدم و حشم و برو  و بیا و سینه چاک زن و فدائی و جان نثار و گردن زن و زبان قطع کن، در اوج خیال اینکه ماندگار ابدی اند اما سنّت تاریخ دامن آنان را گرفت و اکنون باید آنان را در موزه های تاریخ جستجو کرد

    چه حکیمانه امام علی در سخنی پُر نغز" تقدیم اراذل و تاخیر افاضل"  پیش انداختن کم مایه ها و نادیده گرفتن اهل فضل و دانش را یک علت مهم سرنگونی و از هم پاشیدگی حکومت ها می داند

   و صد البته به گفته ی همان امام هُمام  چه زیاد است عبرت ها و چه کم اند عبرت گیرها !