مِه مازن نومه هم ده ساله بَیّه

 ونه دیم مثلِ سبزِ کاله بَیّه

ونه سینه پِرِ مِه قصه هَسّه

 ونه دل مَشتِ مِه زار ناله بَیّه

***

به تهنیت حضور ده ساله ی مازندنومه ی عزیز

 سلام بر "نومه" ی سبز دیارم

 به "مازند"ی نویسان تبارم

به برگا برگِ آن اوراقِ مانا

که هر بندش به پندی هست خوانا

 از آن دفتر ، به صد دفتر توان گفت

 از این مجمل ، بسی بیشتر توان گفت

 زبانم الکن و دستم شکسته ست

 یکی چون من ، دهانش نیز بسته ست!

 وگرنه از تو بسیارم سخن بود

 سخن از آن همه رنج و محن بود

که بر دوش گرامت بار بینم

 به ضیقِ ماندنت هر بار بینم!

به صبر و بردباری ات درودم

ترا باید ستایم با سرودم

 نه مدح کس بگفتی و مجیزی

 نه گردن کج نمودی با وجیزی

 فلاخن ها گشودندی به سویت

 بسی چنگی کشیدندی به رویت

ولی سروِ سهی بودی و ماندی

 به آواز خوش ات این نغمه خواندی

 که چون با نام حق شد "نومه" آغاز

نشاید داشت از ذکر حق اش باز

خط ات بر محور حق بود و باقی ست

کسی هم گر به ناحق بر تو یاغی ست

 پشیزی می نیرزد اعتراضش

 نترسیدی زِ جفتک ها و گازش!

 شدی قائم به عهد بسته با خلق

که شیدایی نباشد خسته با خلق

 مقالاتی بیاوردی همه نغز

 سخن از هرچه آمد بود پر مغز

گزارش ها زِ شهر و انجمن ها

 زِ هر باغ و بری و از چمن ها

زِ فرماندار و استاندار و قاضی

زِ مسئولین امروزی و ماضی

 نوشتی مو به مو آنچه ضرور بود

 نه آن سان بی نمک بود و نه شور بود!

 سخن ها جملگی مقبولِ (نومه) ات

کلام حق نشد مغفول (نومه)ات

 مزین شد دیارم با حضورت

 سری بردی زِ سرها با غرورت

دو دستت تحفه گاه این سرودم

ترا خواهم به تّام تار و پودم

 بمانی با غرور و سرفرازی

 زِ تو خلق و خدای خلق راضی

به ده سال ات کمی – صد ساله گردی

به عطر و بوی باغِ لاله گردی

 ترا همخانگی با بلبلان باد

 به دستی از امورات کلان باد

به "فلاحی" و "کردان"و "حسین پور"

 رسی بر آرزوهای بسی دور

نترسی از وکیل و از وزیرش

کِشی هر بر نخیلی را به زیرش!

 به مازندم بدین سان ماندنی شو

به شیوا نومه ای و خواندنی شو

 که ما را زیور طبع ات نیاز است

 قام ها را بدان قبله نماز است.

مرید مازندنومه:کیوس گوران