هر وقت که می شنوم از خبرنگاری شکایت شده است خنده ام می گیرد...برخی خبرنگاران درآمدشان ماهی 100 هزار تومان نمی شود و چرا باید بخاطر نقد یا واقعیت نویسی این اتفاق های ناگوار بیافتد؟!!!امیدوارم که روزی بشود که هیچ دستگاه یا مدیری از واقعیت فرار نکند و با شکایت از خبرنگار صورت مسئله را پاک نکند!!!

دوست ناشناس گرامی.اساتید و دوستان صاحبنظر زیادی در استان حضور دارند که می توانند توضیحات و تحلیل های کاملتری در این باره ارایه کنند.به همین دلیل در این موضوع وارد بحث نشدم. پیرامون موضوع شکایت از خبرنگاران علی صادقی عزیز اشارات کاملی داشتند. بحث در این باره نیازمند نشست هایی برای بررسی دیدگاه ها و نگرش مدیران به اصحاب رسانه، شناساندن اثرگذاری این قشر بر مدیریت جامعه و اندیشه های همگانی و دایره فعالیت های خبرنگاران به مسئولان و خود اصحاب رسانه با حضور هر دو طیف است. ضمن این که در گفت و گویی که خرداد ماه امسال با علی صادقی انجام شد و در روزنامه همشهری در قالب گفت و گو و در سایت مازندنومه با عنوان «انتقاد موضع گیری جناحی تعبیر می شود» منتشر شد به همین موضوع هم پرداخته شد. این بحث نیازمند یک واکاوی مجدد در بینش و نگرش همه افراد جامعه به ویژه مسئولان به رسالت خبرنگار و رسانه است. اگر مسئولان، خبرنگاران را فقط در بیان و گفتار بازوی مدیریت ندانند و در عمل هم این قشر را فقط تریبونی برای بازتاب عملکردها و دیدگاه های خود نبینند قطعاً نگاه بهتر و مناسب تری به این بخش به وجود خواهد آمد. در مقابل خبرنگار هم موظف به رعایت حریم ها و مقرراتی است که باید به آن ها عمل کند. اما همانطور که گفته شد این مشکلات ریشه ای، ریشه در اندیشه ها، دیدگاه ها و آینده نگری های مدیریتی که ادبیات مدیریت هم یکی از شاخه های آن است دارند.

در تعریف آزادی آمده است که آزادی تا جایی مجاز است که به آزادی دیگران لطمه و صدمه ای وارد نکند. اگر نویسنده ای تعمداً یا در اثر غفلت و یا خود را به جهالت زدن مطلبی را منتشر کرد که با آبرو و اعتبار فردی بازی کرده و قصد نابود کردن اعتبار او را داشته باشد منطقاً باید در برابر قانون پاسخگو باشد. اگر فردی از طریق رسانه بر علیه کشور جاسوسی کرده و دستورات کارگردانان دستگاههای جاسوسی غرب را به مورد اجرا می گذارد و مصالح و منافع کشور برایش اهمیت نداشته و از طریق یک رسانه محفلی درست کرده که هر روز خدا کارش فقط بی اعتبار کردن مسئولان و دست اندارکاران نظام باشه و اگر رسانه ای با هدف اخلالگری در امور اقتصادی و فرهنگی و سیاسی فعالیت می کند و ادله های محکمی هم برای اثبات آن وجود داشته باشد، باید در برابر کارکرد خود در محاکم مورد نظر پاسخگو باشد. اما رعایت حال رسانه ها ایجاب می کند در مورد رسانه ها فقط دادگاه اختصاصی بررسی آن را بر عهده داشته باشد و نسبت همه عادلانه و بدون تبعیض برخورد نماید. هیچکس را به خاطر دیدگاه مشخص مورد مواخذه قرار ندهند و امکان تفکر و اندیشه را از بین نبرند. قانون مطبوعات باید برای همه رسانه ها لازم الاطاعه باشد و خود رسانه ها و نویسندگان آنها باید پاسدار قانون باشند. قبل از احضار مدیران به دادگاهها این دادگاهها هستند که باید با مراجعه به دفاتر رسانه ها نسبت به رفع تفاهمات و تفهیم اتهامات اقدام نمایند.

آقای جهان آرای
از شما انتظار داشتیم درباره شکایت از خبرنگاران حرف بزنید برادر

سخنرانی و سخنوری هنری است که قطعاً هر کسی از عهده آن بر نمی آید. گاهی کسی مدتی طولانی سخنرانی می کند و شنونده احساس خستگی نمی کند و گاهی 5 دقیقه هم برای یک سخنران کافی است تا شنوندگانش از او خسته شوند.ویراسته و سودمند سخن گفتن یکی از ضرورت های سخنرانی است. در واقع یکی از دلایلی که شنوندگان از یک سخنرانی خسته می شوند قرار نداشتن سخنان سخنران در یک مسیر درست و مشخص است.شاخه به شاخه پریدن در سخنرانی آفت سخنوری است. امری که برخی از سخنوران به خوبی آن را بلدند و به گمانشان پیوند زدن چند بحث به واسطه ی یک پل مشترک بین دو موضوع می تواند به سادگی یک سخنرانی یکپارچه را تشکیل دهد. سخنوری و نگارش تا حدود زیادی به هم مرتبط و شبیه هستند. در نگارش تلاش بر این است که واژه ها و جمله هایی که نبودنشان به ترکیب و مفهوم متن آسیب نمی رساند حذف شوند. در واقع ساده نویسی با تکیه بر داشتن یک پشتوانه دانشی و دایره واژگانی گسترده بهترین شیوه برای نگارش است. در سخنرانی هم بی تردید همین گونه است. در تجربه گفت و گوهایی که با برخی افراد داشتم نمونه های گوناگونی از گفتار را مشاهده کردم. برای نمونه از حدود 50 دقیقه گفت و گو با یک شخص یک متن حدود 3 صفحه ای استخراج شد و در گفت و گویی با شخصی دیگر بیشتر از 3 صفحه متن ویراستاری شده از 9 دقیقه گفت و گو تنظیم شد. تفاوت در سرعت سخن گفتن نبود. بلکه شسته و اندیشیده سخن گفتن و آگاهی داشتن و تسلط مصاحبه شونده از موضوع مورد بحث موجب شد تا تقریباً تمام گفتارش به شکل یک متن کامل و تنظیم شده به مصاحبه گیرنده منتقل شود. پرهیز از جمله ها و فعل های تکراری، آگاهی داشتن از جنبه های گوناگون موضوع مورد بحث، دوری جستن از بیان مسائل غیر مرتبط مانند سپاسگزاری های متعدد و طولانی، بیان ایده ها و اندیشه های نو پیرامون موضوع با تکیه بر استنادات درست، آگاهی از شیوه خوانش واژه ها (مانند آنچه جناب مهدی پورعمران مثال زدند) و زمان به کار بردن آن ها، در نظر گرفتن شرایط و موقعیت مکان و سطح آگاهی شنوندگان و ارتباط دادن موضوعات مرتبط با بحث به گونه ای که شنونده بتواند ارتباط دو موضوع را درک کند، فقط چند مورد از مواردی هستند که می تواند یک سخنرانی را برای شنوندگان جذاب کند. البته موارد بسیاری در جذاب کردن سخنرانی و افزایش آستانه تحمل شنوندگان وجود دارند که بحث پیرامون آن ها جایگاهی مستقل و حضور صاحبنظران صاحب سخن را می طلبد. زیرا سخنرانی ها بسته به شرایط، الزامات خاصی را می طلبند. سخنرانی انتخاباتی، مذهبی، علمی، مدیریتی و ... هر کدام محورهای جداگانه ای برای شکل و شیوه سخنرانی نیاز دارند. اما چند نمونه ذکر شده تقریباً نیازهای ضروری همه سخنرانی ها هستند. نکته مهم تر و مرتبط با یادداشت سردبیر، سخنرانی مدیریتی و مدیران است که لازمه درست اجرا شدن آن داشتن «ادبیات مدیریت» است. ادبیات مدیریت مقوله ای است که می تواند بر انتقال درست و تاثیرگذاری مفاهیم مدیریتی بر عموم نقش بسزایی ایفا کند.

متاسفانه باید گفت این روزها برخی قلم ها برای خوشایند افراد زده می شود برای رضای شخص خاصی است نه رضای خالق!!! این اسیب در حال رشد در بین جامعه نویسندگان نشریات هست متاسفانه !!!برای اینکه به مطامع شخصی برسند از فرصت نشریات برای تهدید وابروریزی فلان مسئول استفاده می کنند!
البته از حق نباید گذشت که هستند نشریاتی که فقط برای رضای خالق برای پیگیری درد مردم قلم می زنند. امیدوارم ما هم اینچنینی باشیم.
امیدوارم جامعه خبرنگاری هم سالم وبدور از هرگونه الودگی وپلشتی باشد چر اکه رسالت بسیار بزرگی دارند.

خودم دریک سخنرانی حاضربودم که یکی از بزرگان چندبار گفته بود : " شرایط این طور ایجاد ! می کند " که البته منظورش " ایجاب " بود . ودرپایان نیز دوبار گفته بودند : " ازاین که مصدق اوقات شما شدم ..." که مرادشان همان " مصدع " بود . ویک بارهم دریک مجلس شادباش نوروزی نشسته بودم . کسی که درمقام معاونت وزیر بود آخر دعای تحویل سال را این گونه خواند : " هول حالنا..." hole halena... هدفم از یادداشت این چندجمله این است که علاوه بر درازگویی واطاله ی کلام ، بعضی از سخنرانان به عات قرارگرفتن درجایگاهی که اسبابش را آماده نکرده اند ، گاهی " گاف " هایی می دهند که درنهایت به منزله ی بی احترامی به مستمعین است .

ماهيت هر دو محور اين نوشتار چالش بر انگيز است و مي شود ساعت ها به علت العلل آن پرداخت
متشكرم سردبير عزيز

سلام اقای صادقی
متاسفانه مدیران استان فقط شعار می دهند همین و بس