جاده سنگفرش پارك ملي كوير از زيباترين و منحصر به  فردترين جاذبه هاي ايران و راه ارتباطي مناطق شمالي به شهرهاي مركزي است. اين جاده كه راه قديمي خوار به اصفهان است با مهندسي بي نظيري در اين منطقه احداث شده و شش تا ده متر عرض دارد. اين جاده كمي برآمده از زمين هاي اطراف كويري است و به واسطه به كار بردن سنگ هاي فراوان به اين نام شهرت يافته است.
«فرامرز پارسي» مديرعامل شركت مهندسين مشاور عمارت خورشيد كه مطالعات فراواني در خصوص اين كوير و سازه هاي موجود در آن انجام داده، در مورد اين جاده مي گويد: اين جاده از روستاي كهك گرمسار آغاز شده و به كوهپايه هاي سياه كوه مي رسد. جاده سنگفرشي كوير ۳۰ كيلومتر طول و ۲.۵ متر عمق دارد.
همچنين در مورد عمق زياد اين جاده مي گويد: به دليل باتلاقي بودن زمين هاي كويري در اين نقاط ، براي زيرسازي اين جاده حدود ۲.۵ متر از زمين كنده شده و زيرسازي اصلي جاده با زغالي به ارتفاع بيش از ۷۰ سانتي متر ساخته شده تا آب به راحتي داخل زمين فروكش كند كه البته روي اين ذغال هم با سنگ لاشه و ملاط آهك مفروش شده است.
به گفته وي ۱۰ پل كوچك و يك پل بزرگ در مسير اين جاده وجود دارد كه دهنه يك مورد از سالم و در بقيه موارد تنها پايه هاي آن باقي مانده است.
اين راه از دامنه هاي غربي جاده سياه كوه و حوض قيلوله و حوض محمد مي گذرد. در مسير اين جاده كه در بسياري از برنامه هاي طبيعت گردي بازديد از آن نيز وجود دارد، چشمه سبيدآب و مرنجاب، كويرهاي زمرود و خوار و ده رشمه در بلوك خوار ديده مي شود.
اين مسير در محل به نام راه  شاه عباسي معروف است ولي در تمام مسافت سنگفرش نيست. راه سنگفرش سياه كوه از خطوط ارتباطي بزرگ زمان شاه عباس براي تردد بين اصفهان و سواحل درياي مازندران و فرح آباد استفاده مي شده است.(chn)