مازندنومه؛ سرویس اجتماعی، عرفان علیزاده، کارشناس ارشد علوم سیاسی، فعال سیاسی اصلاح طلب آمل: در سال های اخیر با آغاز هر رقابت انتخاباتی در شهرستان آمل، گویی شیپور نزاع و جنگ نواخته می شود و عده ای که به گواه آمار و تجربه تنها توانایی شان بداخلافی و تنها موفقیت شان کسب بدنامی است، میداندار این نزاع هستند .

متاسفانه در این چند سال، عده ای اندیشه شان بر پایه رفتارهای چاله میدانی استوار شده و جز به مطامع شخصی و باندی برای هیچ چیز دیگر احترامی قائل نیستند. رفتارهایی از نوع اوباش گری مجازی،  نمونه ای از این ناهنجاری است.

 خوب که فکر کنید و اندکی قوه تخیل مان را در سپهر بیکران اندیشه به پرواز در آوریم و کمی با چشمانی بسته به گفتار و نوشتارشان بیندیشیم، به وضوح خواهیم دید که هیچ تفاوتی بین این افراد وجود ندارد؛ تنها توفیرشان در میدانی ست که جولان می دهند، یکی در کوچه و خیابان شهر، با شمشیر و قمه و دیگری در سایت و کانال تلگرامی با قلم.

قاعده ای به نام «یا من بازی یا بازی خراب»؛ بازی کودکانه ای که همه ی ما به یادگار، خاطرات تلخ و شیرینی از کودکی، در کوله بار خود داریم .

نمی دانم سرآغاز این بی اخلاقی کی و کجا بود، اما آنچه می دانم این است که فضای سیاسی و اجتماعی آمل در معرض آسیب و تبعات رفتارهای غیر اخلاقی و ناسالم عده ای نابالغ قرار دارد.

در همین انتخابات پیش رو چه بد اخلاقی هایی تا بدین جا شده و خدا می داند چه کژرفتاری ها در انتظار افراد است. داستان چیست و چرا یک عده این چنین بی مهابا و بی گدار به آب می زنند؟

جناب مستطاب تا دیروز فلان مسئول را سردار سازندگی می نامید و ناگهان همان شخص به سردار بازندگی بدل می شود!!

تا دیروز فلان عضو شورا  را متهمی می دانستند که فاکتور میلیونی به نام شورا در رستوران های شهر در جیب داشت، اما امروز عضو محبوب معرفی می شود!؟

فلان سایت و کانال قرار داد می بندد تا یک عده را مورد حمایت قرار دهد و ثمن معامله نیز دریافت می کند!

صد البته ایرادی نیست اگر مبلغی جهت تبلیغ و معرفی اشخاص به رسانه ای پرداخت شود، اما آنگاه و آنجا که باید به معرفی افراد مورد اشاره همت گمارند، به تخطئه و تخریب افراد دیگر می پردازند، درست همینجا آغاز مصیبت است.

مصیبت است که فرد در جامعه ای اسلامی که حدّ تهمت و افترا در آن بارها از منابر و تریبون ها و قانون مطرح شده ، به راحتی هتاکی می کند و تهمت می زند.

مصیبت است که اگر سلیم النفس باشی و برای دفاع از شرافتت از هیچ شرف از کف داده ای کمک نخواهی و تهدید شوی به تخریب و افشاگری...!

فلان مدیر سایت با فلان مسئول تازه منصوب شده تماس می گیرد و ابراز ارادت می کند و تا آنجا اسب تملقش را می تازاند که خود را سرباز وی می نامد، اما ساعتی بعد، از هیچ تلاشی برای  تخریب و بد نام کردن همان فردی که خود را سرباز او نامیده، دریغ نمی ورزد.

مصیبت است وقتی نام رسانه بر خود نهی و هرکه را تو را به درستی به دلیل واقعی هیچ نبودنت، هیچ شمرد و نپسندید و به حسابت نیاورد را مورد عتاب و خطاب قرار دهی و چونان گردن خمیده، داد دروغ از خیانتش بلند نمایی که گویی بعد از علی (ع) تو دادستان ترین مردمانی!

درد دارد وقتی سواد عده ای تنها در میزان اسکناس و احترامی ست که از فلان نامزد یا فلان مسول می ستانند و میزان دادخواهی شان بسته به همان بسته هاست نه مردمان درد دیده دهان بسته و رنج دیده.

رنج آور است و بسی چندش آور که ناگهان یک نفر باید پاسخگوی یک رفتار اشتباه در فلان سازمان کوچک باشد -که البته هم باید باشد- ولی دیگری که تمامش سرشار از خبط و کاستی در نهادی چون شورا بود، به دلایلی که فکر می کنند نمی دانیم، از هرگونه خطا و اشتباه مبرا ست، اگر از ترس برخی نباشد، العیاذ بالله انتصاب عصمت به آن افراد دور از ذهن نیست.

آقایان رسانه نما، این رفتار به گواه تجربیات تلخ تان در ادوار گذشته، شما را هرگز به سرمنزل مقصود نخواهد رساند. تنها یک اضمحلال اخلاقی را چونان گذشته از شما به یادگار خواهد گذاشت. هرگز به فهم مردم شک نکنید، آنها می دانند آنچه را شما فکر می کنید فقط خود می دانید .

اگر از معدود رسانه های به معنای واقعی رسانه بگذریم، انصافا چقدر در انتقال درست اطلاعات نقش داشتید که خود را رسانه م یدانید و می نامید؟

صادقانه بگویم متاسفانه برخی فقط برای دریافت باج و اعمال فشار از ابزارهایی چون سایت و کانال استفاده می کنند و این خود ریشه در رفتار برخی از نیروهای باتجربه دارد که عاملی برای تشویق نوزادان سیاسی بود. افراد بی سوادی که از سیاست فقط همین رفتارهای منفعت طلبانه را می شناسند.

به راستی ما شیعیان حسین بن علی (ع) اگر در کربلا بودیم به چند درهم و دینار در برابر سپاه حضرتش قرار می گرفتیم؟!